Ahirzamanın bütün şiddeti ve tesiriyle yaşandığı zamanımızda; ahlâkî çöküntü ve menfaatlerle hareket etme, sadece menfaatler noktasından kabul veya reddetme tavır ve hareketleri had safhadadır.
Sadece ve sadece nefsî, şahsî ve özel menfaatlerin olduğu zamanlarda ve fikir beyanlarında terbiye, edep ve ahlâkî kurallar ve kudsî iman hizmeti düsturları adeta bazı zamanlarda var ve geçerli, bazı zamanlarda yok ve geçersiz sayılmaktadır.
Eğer indî bir nazarla ve nefis hesabına ahlâkî değerler manzumesine muhatap iseniz; daha önceki edebî, imanî, İslâmî tavır ve davranışlarınızın hiçbir ehemmiyeti yok ve değersiz sayılmaktadır.
Sosyal, içtimaî hayatımızı sadece ve sadece menfaat üzerine kurmamız ve devam ettirmemiz İslâmî, imanî düsturlara, prensiplere ve kurallara, kaidelere yüzde yüz zıttır, terstir ve nâkıstır.
Mü’minlerin mabeyninde, kendi aralarındaki hitaplar, konuşmalar, muhatap olmalar mazi kıt’asında edep dahilinde, saygıyla, hürmetle ve seviyeli bir şekilde olurken; maalesef şu yaşadığımız dehrin içerisinde her türlü güzel ve müstahsen âdetlerimiz, tavır ve hallerimiz, vaziyetlerimiz bozulmuş, dejenere olmuş ve sadece menfaat ve karşılık esaslarına indirgenmiştir.
İmanın insana kazandırdığı en faziletli ve en güzel hallerden birisi de muhakkak ki, hiçbir dünyevî ve uhrevî menfaat söz konusu olmadan mü’min kardeşini düşünmek ve onun faide ve menfaatlerini nefsimize tercih edebilmektir.
Geniş manada Bediüzzaman’ın “menfaat üzerine dönen siyaset canavardır.” sözü; sadece nefsimizi değil, ailemizi, akrabalarımızı, arkadaşlarımızı, komşularımızı, mesai arkadaşlarımızı, milletimizi hatta bütün insanları muhatap olarak içerisine almaktadır.
Önemli olan iman, Kur’ân hizmetinde kendimize çizdiğimiz yol ve hedef olarak kabul ettiğimiz gayelerin takip edilmesinde ne nefsimize ne de başkalarına zarar vermemek, engel olmamaktır.
Asıl takip edilecek ve hiçbir maksada feda edilmeyecek olan; imanî, İslâmî, Kur’ânî hizmetlerin menfaatleri ve çıkarlarıdır… Bu da azamî bir cehd ve dikkat ister.