Yapacakları işleri, konuşacaklarını, soracaklarını, bilemediklerini çok bildiklerini, evlerinin işlerini, yiyecekleri gıdaları, yapacakları ve yiyecekleri yemekleri velhasıl topyekûn bütün işlerini ve işleri olmayan alâkalı, alâkasız her şeylerini; televizyonlara, sosyal medyaya, özel ve umumî sohbet toplantılarına, mahalle kahvehanelerine, tezgâh başı dedikodularına (eskiden çeşme başı dedikodularıydı) havale ve emanet etmişler.

Ve yukarıda zikrettiğimiz hiçbir mekân ve toplantıda, konuşmalarda, hiçbir işi tam olarak kavramak ve yapmak imkânı bulamamışlar, bulamazlar da…

Evvelâ insanın insan olabilmesi için lâzım olan Yaratıcıyı bilme ve O’nu tanıyıp, O’nun emir ve yasaklarını yerine getirmekten çok uzaklaşılmış ve uzaklaşılıyor da… Zaten bu derdin çaresi olan işler öğrenilip yapılmazsa, bunun haricindeki bütün dertlerde çaresiz, çözümsüz halledilmemiş, müzminleşmiş birer dert olarak kalacaktır.

Benim şuraya şu an yaşadıklarımı hemen hemen her aklı başında olan mü’min yazıyor ve söylüyor, biliyor, konuşuyor.

Çare nedir? Çare bizleri ibadetten, kulluktan, Müslümanlıktan, çalışmaktan, doğruluktan ve terakki etmek için öğreneceğimiz, yapacağımız bütün işlerden alıkoyan mâlâyani, boş, oyuncakvari, zevk ü sefalı, eğlenceli, neticesiz bütün işlerden, hallerden uzak durmak, kaçmak ve yapmamak. Yapanlardan, edenlerden de uzak durmak, yangından kaçar gibi kaçmak!..

İslâmın huzur dolu, ibadetleri, kullukları, aile hayatı, ebeveyn ve çocuk sevgisi, edepli eğitimi, hürmetli dost, ahbap sohbetleri, faydalı işleri, helâl kazançları, rıza-i İlâhiyeye matuf bütün güzel, hoş, zararsız işleri bizleri bekliyor. Uygulamak ve yapabilmek bizim elimizde, çünkü bu bir imtihandır. Ahirzamanın insanlarına nasip olan bir imtihan… Rabbim bizlere bu imtihanı kazanmayı nasip etsin inşallah.