Memleketimizdeki dinî hayatın iflâsın eşiğinde olmasına, siyasî hayatın çıkmaz aralıklarda hapsolunmasına, içtimaî hayatın bitmesine, ekonomik hayatın çökmesine rağmen, öyle veya böyle Cenab-ı Rabbülâlemin şefkat ve merhametiyle, rahmaniyetiyle, rahimiyetiyle esas itibariyle hayatı devam ettiriyor.
Hepsi bizim için yaşamamız gereken halkaları ifade derken dinî, siyasî, içtimaî ve ekonomik olarak karşı karşıya kaldığımız sıkıntıları ve tehlikeleri görmemezlikten gelmek, duymamazlık yapmakta bizlerin insanî göstergelerimizin de durduğunu kabul etmek anlamına gelir.
Yüz küsûr yıl sadece dinî meseleleri dile getiren ve evvelâ dine sahip çıkılması gerektiğini söyleyenler elbette ki sınıflarını geçtiler, ama ikmale kalarak. Dinî meseleleri yalnızca dile getirmekle olmuyor. Bu meseleleri yaşamak, yaşayarak göstermek, anlatmak gerekiyor.
Hemen hemen herkesin dilinde ekonomi, siyaset, içtimaiyat… Eğer konuşacak zaman ve konu olarak da kalırsa; din ve dinî hayat. Bilenler bildikleri şekliyle evvelâ kendileri dini yaşamadan, dini anlatmaya kalkarlarsa işte olacağı buydu zaten. Evvelâ din elden gidiyor diye milletin bağrına düş. Sonra da dini alet ederek maddî manevî yağmalamaya dinin rağmına düş. Ehh! Bu düşüşün neticeleri belâ ve musîbetler, ekonomik, siyasî ve içtimaî sıkıntılardan başka olamaz zaten.
Ne yaparsak yapalım, esas yapmamız gereken dini hakkıyla öğrenmek ve yaşamak şartını hayatımızda atlamadan tam tamına, eksiksiz olarak yerine getirmeye bakalım.
Demek ki ferdan ferda, tek başına veya dünyevî fikirlerle din öğrenilmiyor. Ve taklidi olan dinî inançlarda bir anda elden gidiveriyor.
İllâ ki din hakkıyla ve eksiksiz olarak, yine dinin istediği tarz ve şekilde tahkikî olarak öğrenilmeli ki, cehaletin, menfaatin, siyasetin ve aç gözlü, gözü dönmüş dinsiz komitelerin tuzağına/dâmına düşülmesin.
Belki tahkikî imanın bile çok yerde kâfi gelemeyeceği şu felâket ve helâket asrımızda imanın, ilmelyakin, aynelyakin ve hakkalyakin mertebelerine de girmek için artı bir gayret ve çalışma içerisinde olunmalıdır.