Çocuk terbiyesinde herhangi bir başarıdan dolayı kullanılan “aferinler” herhangi bir hatadan dolayı verilen “cezalardan” çok çok daha az kullanılır. Bilâkis tam tersi olmalıdır.

Evvelâ şu çok iyi bilinmelidir ki çocuklarımızı, torunlarımızı mükâfatlandırmak için illa da bir şey olmasını beklemek gerekmemektedir. Sevginin, muhabbetin, kucaklamanın çocuk için zamanı mekânı olur mu? Onların her zaman sevilmeye, ödüllendirilmeye ihtiyaçları vardır.

Normal hayat akışı içerisinde çocukların cezadan önce mükâfata, ödüle alıştırılmaları onların narin ve nazik safi ruhlarında fırtınalardan önce daima sükûneti ve iyilikleri, güzellikleri sahiplenmeyi sağlayarak gerçekleştirecektir.

Terbiye şartları içerisinde çocuk için mükâfat, ödül; daima cezadan, tenkit ve azarlamadan önce gelmelidir. Yalnız bu ödüllendirme için illa da olağanüstü fiil ve hareketler beklemek yanlıştır.

Bir aferin daima  “binlerce cezaya” üstün gelir… Ve çocuk terbiyesinde bu yol tercih edilmelidir. Özgüven, kendine güven, iş yapabilme, kabul ediş ve kavrayış yolları daima mükâfatla, ödülle açılır ve devam ettirilir.

Elbette çocuğun hayatındaki kendisinin yapabildiği işlerin mükâfatlandırılması ise normalden farklı olmalıdır. Her zamanki mükâfatların neden arttığını ve çoğaldığını çocuk kendi zihninde değerlendirebilmeli ve bunun devamı, daha sık olabilme gayretlerine girebilmelidir.

Çocuk terbiyesinin terazisinde mükâfatın, cezadan daha ağır gelmesi; daima çocuğun sosyal gelişimi içerisinde ağırlıklı olmalı ve muvazene / denge hiçbir zaman bir tarafa ağırlıklı olarak kaymamalıdır.

Tatlı dilin, güler yüzün, ufak bir tebessümün de çok iyi bir mükâfat olduğunu çocuk bizim uygulamalarımızdan çıkarabilmeli ve hiçbir zaman ruhî kaoslara girmemelidir. Ne zaman, nerede, ne için mükâfatın, ödülün olduğunu çok iyi bir terbiye ile öğrenebilmelidir.