Yaşadığı odasını, evini, mahallesini, okulunu ve şehrini çocukça öğrenmesi demek; her birinin manalarını değil de görsel olarak ifade ettiklerini idrak etmesi demek oluyor. 

Havayı, suyu, güneşi ve canlı cansız bütün varlıkları içinde yaşadığı aile, sokak, mahalle ve şehir olarak benimsemesi ve kendi kendine ifade edebilmesi; her birinde bir yapıcı, yaratıcı, usta ve sahibin bulunması gerektiğini anlamasıyla olabilir.

Kendi odasını sahiplendiğinde, evinin, ailesi tarafından sahiplenildiğini gördüğü gibi mahallenin ve şehrin komşularınca ve diğer vatandaşlarca sahiplendiğini görür. Buralardaki işleyişe, faaliyetlere muhakkak bir şekilde iyelik, aidiyet vermek zorunda kalır. Anlar ki hiçbir sahiplenme başıboş bir şekilde ve failsiz, yapan birileri olmadan gerçekleşmiyor.

Çocuğa kıyaslama yoluyla ülkesi, vatanı, memleketi bu şekilde anlatılırsa; çocuksu aklına ve zihnine koca dünyayı, semayı, yıldızları, güneşi, galaksileri ve topyekûn kâinatı anlatmak mümkün olur. Bu mümkînat içerisinde bütün bu mahalleri, yerleri ve varlık âleminde görülen her şeyi yoktan var eden, çekip çeviren, faaliyette bulunduran ve bir düzen ve intizam dairesinde vücudlarını, hayatlarını devam ettirebilen herşeyin bir yaratıcı, yapıcı, idare ve devam ettirici olan; tek bir ve kudretli olan Allah’ın varlığını anlar, kabul eder ve teslim olur.

Şu var ki kâinatı ve kâinatın idare, tedbir ve yaratılışındaki Cenab-ı Hakk’ın kuvvet ve kudreti kıyaslamalarla küçükten büyüğe doğru çocuğun ihtiyaçlarının ve öğrendiklerinin sıralamaları atlanmadan ve teenni ile yavaş yavaş, kademeli ve izahlı, ispatlı olarak yapılabilmelidir.

Kudretin tecellilerinin çocuk üzerindeki en büyük tesiri ve anlaşılması; çocuğun zihninde bütün bunların meraklarını uyandırarak öğretilmesinde ve terbiyesinde yatmaktadır.