Çocuğun büyük bir evi olan vatanı da aynı şekilde bir plan program dahilinde anlatılabilmeli, tanıtabilmeli ve gösterilebilmelidir. “Çocuk bundan ne anlar ki?”  manasız ve hedefsiz, gayesiz cümlesi muhakkak terk edilerek; çocuğa vatan sevgisi, önemi ve yapılabilecekler büyük bir muhatap kabul edilerek anlatılmalıdır.

Evden başlayarak, apartman, komşu evleri, mahalle, köy, kasaba, şehir ve şehirler üzerinden memleket, vatan tanıtımı ve bunun lâzımiyeti noktasından nasıl bilgilerin sahibi olması gerektiği öğretilmelidir. Ha bir elma anlatılmış, ha bir elma bahçesi ve dünyadaki bütün elma bahçeleri. Çocuk zihninde yapılan mukayeseler büyüklere nazaran daha aktif ve kavraması daha hızlı, kolay olduğu unutulmadan vatan da usûlüne ve sıralamaya uygun olarak anlatılabilmelidir.

Eğer vatan sevgisi ve önemi iyi anlatılabilir millî duygu ve millî varlığın düşüncesi, milletin ve vatanda yaşayan millete lâzım olan millî duygular daha iyi anlatılabilinir ve kavranır.

Dinin emirlerinde öğrettiği, verdiği şuurda en baş sırada yer alan vatana sevgisinin ve millî duyguların, bayrak ve bağımsızlığın öğretilmesindeki rolü ve eğitimine katkısı hiçbir zaman akıldan çıkarılmamalı ve ihmal edilmemelidir.

Millî terbiye ancak örneklendirilerek öğretilirse, yaşanır ve yapılır şekilde çocuk terbiyesinde yer alabilir. Çocukların ellerinde bayraklarla katıldığı millî bayramların bir ömür hatırlanması bu sebepledir ve önemli bir terbiye unsurunu ifade etmektedir.

Millî duyguların paylaşılmasında ve öğretilmesine rekabet ortamı oluşturulması gerekiyor. Çocuklar aynı ölçü ve seviyede, aynı millî bilgileri, aynı yaşıtlarıyla aynen öğrenebilmelidir.

Millî eğitim, anadan doğma olmaz!.. Ancak millî bir terbiye ve eğitim verilir, kazandırılır, yaşanması sağlanır ve yaşanılarak öğrenilir. Vatanını, milletini, dinini seven bir çocuk millî terbiye ve eğitime ilk adımını atmış demektir.