Ve birbirlerine bu ihlâstan dolayıdır ki, tarafgirane bakmazlar ve birbirlerine gerekirse bağırlarına taş basarak sahip çıkarlar, destek ve duâhan olurlar…

İman hizmetini herşeyin üstünde tutanlar; başkalarının imanının kurtulması için çalışmayı kendilerine vazife bilenler; iman, Kur’ân, İslâmiyet hizmetini hiçbir şeye alet etmeyenler; nefsine hisse vermeyerek, gurura kapılmayanlar bu kudsî iman hizmetinin gerçek sahipleri ve hadimleridirler…

Hizmet ehlinin ilk bileceği ve unutmayacağı bilgi enaniyeti, benliği, kendi bilmişliği en büyük bir tehlike olarak bilmek olmalıdır. Kardeşlerine ve hizmette arkadaşlarına karşı kendini ve yaptığı işleri hiçbir zaman öne çıkarmamak, hizmetini ve Üstad’ın hatırı için muhakkak öncülük verilen, tercih edilen tavır ve davranışlardan olmalıdır… Hele hele birbirini enaniyet ve sadâkatsizlikle ittiham etmemek ve hizmet-i imaniyede bulunanların birinci vazifeleri olmalıdır…

İnsanların her davranışı ve tavrı; sözleri ve hitapları muhakkak bir şekilde iman hizmetinde bulunanlarca bir süzgeçten, bir elekten geçirilmelidir… İnsanların hürmet, ikram ve ihsanları, aferinleri karşısında hemen kabullenmek yerine; şan ve şöhret, kendini beğenmişlik tehlikesiyle karşı karşıya kalabileceğinin hesabı yapılabilmelidir.

Zaten ücret yeri olmayan bir dünyada ne kademede ve ne kıymette olursa olsun ikramları ve neticelerden hasıl olan zevk ve lezzetler karşısında hizmet neticelerinin Allah’tan bilinmesi ve noksanlıklar, eksiklikler karşısında da ders alınması, tedbir alınması hizmet insanının önceliği olmalıdır…

Bir mesele daha var ki o da zamanımızda çok büyük bir tehlike ve yaygın bir hareket tarzı olarak göze çarpmaktadır. O da bu kudsî işleri yaparken, meşgul olurken, konuşurken, yazarken tezellüle düşmemektir. Allah için dimdik durmak, eğilmemek, korkmamak, çekinmemek ve hiç kimseden serfüru etmemektir.

İhlâs, tevazu, mahviyet, sadâkat ve teslimiyet bizlerin bu kudsî hizmette tahassungâhlarımızdır… 

Sığınalım ve hizmete devam edelim.

İNŞALLAH…