Zaman Sultan Mehmed Fatih zamanıdır. Yer şimdiki adıyla Vefa semtidir. Bir gönül sultanı tarikat ehli Ebul Vefa Hazretleri bu semtte yaşamaktadır. Zikir, tesbih ve hamd ile meşguldür. Binlerce müntesibi/kendisine bağlı müridânı bulunmaktadır. İstanbul’un fethinin; Akşemseddin gibi manevî sultanlarındandır.    

Günlerden bir gün Sultan Mehmed Fatih vüzerâsından ve ümerâsından habersiz, fethin yorgunluğu ve dünya telâşesinden kurtulmak, gönlünü, ruhunu, kalbini dinlendirmek, ferahlatmak ve bir rahat nefes alabilmek gayesi ile Vefa’ya gelir ve Ebul Vefa Hazretleri’yle görüşmek, elini öpmek, duâsını almak, hatta ona intisapla dünya işlerinden el çekmek ister.

İster istemesine, amma Ebul Vefa Hazretleri tekkesinde, kendisine İstanbul fatihi Sultan Mehmed’in geldiği ve kapıda beklediği haberi verildiği halde bir türlü Sultan Mehmed’i kabul etmez ve müridânının hayretli bakışları altında Sultan Mehmed’le görüşemeyeceğini haber eder. Sultan çaresiz ve üzgün saraya döner.

Ve yine günlerden bir gün Ebul Vefa müridânına hitaben, “Hazırlanın! Sultan Mehmed’i ziyaret edeceğiz” der ve Saray’a gelirler. Padişah derhal Şeyh Ebul Vefa’yı huzura kabul eder. Ebul Vefa, Padişah daha siteme başlamadan söz alır ve “Sultanım siz Peygamber müjdesine mazhar oldunuz. Devletin büyük işleri sizleri bekler. Allah sizi ve idarecilerinizi muvaffak etsin. Eğer sizi kabul etseydim, siz o halet-i ruhiye içerisinde bana da bir posteki verin, ahiret işlerine bakayım… Kalbî, ruhî hazlara dalayım diyecektiniz. Halbuki büyük bir fatih ve devlet adamı olarak memleketin bütün işleri yarım kalacak ve ehil eller eliyle görülemeyecekti. Biz sizlerin duâcısıyız. Allah’tan muvaffakiyetler niyaz ediyoruz” der. Padişah şeyhe hakverir ve elini öper, onu çeşitli hediyelerle kapıya kadar yolcu eder.