Kâinat kurulduğundan bu zamana birbirine iltibas edilmiş şekilde akıp geliyor ve gidiyor… Rabbimiz tarafından beşer için ihdas edilmiş olan bu iki yol daima müşterisini buluyor ve bulmaya da devam edecek… İtaat ve inkıyadla Rabbinin emir ve yasaklarını dinleyen ve yapanların, isyan ve tuğyanda bulunarak emir ve yasaklara uymayan ve dinlemeyenlerin bir tutulması elbette ki mümkün değildir…

Beşer olarak yaratılmış hiçbir kimse Rabbimizin adaletinden hariç tutulmadığı gibi adaletten kaçması da mümkün değildir…

Beşer için kurtuluş sebepleri dairesinde kendisine ikram ve ihsan edilmiş başta vücut ve hayat nimeti olarak her şeyi müsbet manada kullanması, muhatap olması ve menfi şeylerden ve menfilikten kaçmasındadır… Yoksa küçücük kafa fenerciğine güvenerek “Ben yaptım, ben yaparım, ben bilirim, ben bildiririm…” diyerek isyan ve tuğyana düşmesinde değildir…

Yalnız kuru kuruya “İman ettim, imanım var” demekle de Rabbimizin emir ve yasaklarına bigâne kalmamız mümkün değildir… Kâinatta ne varsa küçük bir misali gibi insanın vücudunda yaratan ve kâinat çapında insanı istihdam ederek ona yükselme mertebeleri ihsan eden Rabbimizin bütün tecelli-i marifetlerini kâinatın yüzünde ve kendimizde okuyabilmemiz muhakkak bir surette lâzımdır… 

İnanan ve inanmayan insan farkının insana ihsan edilmiş fiillerle, imanî emirlerin yerine getirilmesiyle gösterilmesi gerekmektedir… Bu ispat-ı vücud için amel, fiil şarttır... Söz ancak söylendiği yerde ve söyleyende kalır…

Burada insanım diyen mü’min insanın vazifesi ise Rabbülâleminin emir ve yasakları doğrultusunda yalnız ve yalnız müsbet amellere talip olması, yönelmesi ve itaat, inkıyad içerisinde edeple bunları fiiliyata dökmesidir…

Halis bir niyetle iyiliği, güzelliği, sevabı ve rıza-i İlâhiyeyi isteyene Cenâb-ı Hak şefkat ve merhametiyle yaklaşır ve onu bu müsbet niyetinde muvaffak eder inşallah… Yeter ki amelimiz, gayretimiz yanında ve öncesinde halis bir niyetimiz daima olsun…