Müslüman, mü’min ve muvahhid ehli için ise durum çok farklıdır. Hata yapmamaya çalışır, dikkat gösterirler. Eğer hata yaparlarsa İlâhî noktadan ikaz ve ihtarlara kulak verirler. Mesul olmaktan, zarar vermekten korkarlar. Bilerek, yaşayarak, asla bir daha yaptıkları hatayı yapmamaya gayret gösterirler. Tövbe ve istiğfar kapısının bütün bunlara rağmen açık olduğunu bilirler. Yapılan hataların insanlara matuf olması, kul hakkından dolayı İlâhî hüviyet kazanacağını akıllarından çıkarmazlar.

Hiçbir akıllı adam hatalarını; “tecrübe kazanıyoruz” diye ifade edemez. Buna ancak pişkinlik ve vurdumduymazlık denebilir.

Her halde kimseden kılı kırk yarın, iğne deliğinden halat geçirin diye hatasızlık istenmiyor. Gel gelelim ki hedef, gaye ve varılacak nokta illâ ki hata yapmamak olmalı. Tedbir, tedarik ve tecrübe bu konuda dikkatli ve bilgili olmayı gerektirir. O zaman “bilmiyordum!..” kelimesi hataların başı olmaktan kurtulur.

Ameller ve niyetler. Yapacağımız işler için doğru olmak, eksik yapmamayı, tam yapmayı niyet etmek ve bu çizgiyi sonuna kadar devam ettirmek amellerimizi hatasız yapmaya bizi sevk edecektir inşallah.

Kur’ân, İslâmiyet ve iman çizgisi, bizlere; eğer uygulamaya koyabilirsek daima hayatın engebeli ve düz yollarında hata yapmadan yürüme imkânını sağlayacaktır…

İslâmın ve imanın şiarı, ilân edilecek özelliği hatasız kul olmak için niyet edip amel etmeye çalışmaktır. Bu konuda asla nefsin, şeytanın ve safdil Müslümanların tavsiye ve tuzaklarına düşülmemelidir.