Şartlar ne olursa olsun Hizmet-i Kur’âniye ve imaniyede değişmeyecek, vazgeçilmeyecek hallerimiz ve hareketlerimiz, fikirlerimiz ve düşüncelerimiz vardır.
Eğer bir imanî, Kur’ânî hizmet ortamında faaliyet varsa; çalışılıyor, çabalanıyorsa ortamlarda illâ ki sıkıntılar, zahmetler, zorluklar olacaktır…
Bazı zamanlarda da dışarıdan müdahaleler, karıştırıcılar, ifsad komiteleri yapılan imanî hizmetlere mani olmak adına faaliyetlerde bulunacaklardır…
Böyle zor ve ağır şartlarda, dostsuz ve ahbapsız zamanlarda gelen sıkıntılardan, üzüntülerden canımızı elimizden geldiği kadar sıkmamaya; arkadaşlarımızın kusuruna bakmamaya mecbur ve mükellefiz… Hatta mabeynimizdeki, aramızdaki uhuvvetin hatırı için eğer varsa kardeşlerimizin arkadaşlarımızın kusurlarını, hatalarını görmemeye, setretmeye, kapatmaya bakmalıyız ve bunu da bir iyilik ve güzellik olarak yapmalıyız…
Kaldı ki şu hizmet-i Kur’âniye ve imaniyedeki bir güzellik, bir iyilik bile bu yolda omuz omuza yürüdüğümüz arkadaşlarımızın bin seyyiesini, kusurunu, hatasını, kötülüğünü affettirmelidir inşallah…
Ehl-i imanın maruf/bilinen özelliği affedici olmasıdır… Daima kötülüğe karşı iyilikle muamele etmesidir… Sevmekle, muhabbetle, samimiyetle kardeşlerini kucaklamasıdır…
Yoksa gözümüzün önünde ve hatta yıllarca güneş gibi bir hizmet-i Kur’âniye ve imaniye hizmetinde; kardeşlerimizden gelebilecek olan mum ışığı ve cam parçacıkları ışıklarına benzer hata, kusur ve eksiklikleri nazara vermek hiçbir şekilde hizmet adına kabil-i tevfik değildir…
İnsan bu ya!... Şaşabilir… Belki de bizler şaşmışızdır… Kızgınızdır… Üzgünüzdür… Asabilik üzerimizdedir… vs. En iyisi kusuru kendimizde görüp karşımızdakileri müsamaha ile karşılayabilmeli ve anlayabilmeliyiz…
Bu kazan herkesin piştiği bir kazandır… Yeter ki durmadan; tuzdan, biberden, sıcaktan, soğuktan, ateşten vs. şikâyet edilecek bir şeylerin peşinde koşmayalım…