Hizmet şevkinin, aşkının, arzusunun önüne ilk çıkan bunlardır. Daha sonra atalet, gaflet, rahat, terk edilemeyen zevkler ve lezzetler Kur’ân, iman ve İslâm hizmetlerinin tarafgirane, sessiz manileridir.
Benliğin peşine düşmek, ben bilir, ben yaparım, bana lâyık, benim işim, benden başkası bu hizmetleri yapamaz şeytanın bir safsatası ve nefsin tehlikeli bir tuzağı olmaktan ileri gidemez…

Kendisine kafasından bir mevki, makam yakıştıran başkalarına da bir alt gözlükle bakmayı vazife edinir. Bu hizmette en üst, en kıdemli mevki ve makam hademeliktir, hizmetkârlıktır. Kimseye ve kimselerle mukayeseye girmeden; elinden geldiği, yaşayabildiğin kadar hizmet-i imaniye ve Kur’ânîye için koşmak, coşmak ve coşturmak gerçek hizmetkârlık ve hademeliktir.

Bu dünyanın en lezzetli ve zevkli halleri hizmet-i imaniye ve Kur’ânîyenin hizmetinden alınan zevk ve hazdan, lezzetten bin defa daha aşağıdır. Gayret ve himmet, çalışmak ve koşturmaktan maksat odur ki, Cenâb-ı Hak o hizmetten çalışmadan, gayretten, himmetten razı olsun…

Geçici fani ve zail dünya umurunun, işlerinin lezzetleri de, zevkleri de fanidir, geçicidir, faidesiz ve zararlıdır.
Zevk, haz lezzet o dur ki hem bu dünyada hem de sahibine elem vermesin, üzüntülere ve hayal kırıklığına yol açmasın. Bu yüzdendir ki, elemsiz lezzet ve zevk yalnız ve yalnız iman, Kur’ân dairesinde bulunabilir ve elde edilebilir.

Ölüm kapımızı çalmadan fani dünyanın her türlü fani işine ihtiyat ve tedbirle yaklaşıp; baki bir âlemin baki işlerine bütün ruh-u canımızla çalışmalıyız, gayret ve himmet göstermeliyiz. Zaten gerçek fazilet ve insaniyet budur: Cenâb-ı Hakk’ın emir ve yasaklarına uygun, muvafık itaatkâr, muti bir ubudiyet-i İlâhiyeye muvaffak olabilmek. Cenâb-ı Hak bizleri böyle bir kullukta muvaffak etsin. İnşaallah.