Ben meşveretsiz iş yapmam. Hayatta en çok istişâreye önem veririm. Bir iş yapacaksam hizmetteki arkadaşlarımızın fikirlerine muhakkak müracaat ederim, der.

Şu azim, kebir iman, Kur’an hizmetinde birinci parağraftaki hallerin manaları ya bilinmeden ya da bilinerek yapılıyor. İkinci parağraftakiler ise sadece dilde, konuşmada kalıyor ya da kimseler farkına varmadan, görmeden kendileri ifâ ediyorlar herhalde!.

Evet, bu Kur’anî, imanî, İslamî hizmette her şeyden evvel lâl olupmahviyete ve adeta hizmetteki arkadaşlarına karşı toprak olmak lâzım geliyor.

Peki, olmazsa neler oluyor? Merak edilmesin benlik, enâniyet, gurur, kibir, böbürlenme ve başkalarına karşı teveffuk etme/üstün gelme halleri kapıda, yağlı ballı kandırmaya, aldatmaya ve yönlendirmeye hazır bekliyor.

O zaman ne oluyor? Adamlar ve adamcıklar “Benim, benim, benden başka ehl-i hizmet yoktur!..” söylem ve iddialarıyla ortalığı pembe toz duman etmeye devam ediyorlar.

Ne yazık ki zarar verme ve yapmama her zamanki gibi yapılacak olan, yapılması lazım gelen iman, Kur’an hizmetlerine oluyor. Kim memnun ve galip? Nefis, şeytan ve zındıklar.

 İman hizmeti kâinatta yapılan hiçbir hizmete benzemez. Doğrudan doğruya Halık-ı arz ve semavatı yaratan Rabbimizin bu dünyadaki yapılması lazım gelen emirlere hâvi olduğu için, lakaydlığı ve ihmâli kaldırmaz.

Geride  kalan, olması lâzım gelen ise; meşveretsizliğe düşmeden, kendini beğenmişliği bırakarak, her zaman sonları hüsranla biten; habersiz tarafgirliklerin içinde olmayarak, mertçe Üstadın gibi daima iman-Kur’an-İslâm davası ve çizgisinde bulunmak ve çalışmak oluyor.

İman hizmeti ve nimetinin güzelliklerine sahip olmak ve şükrünü yapabilmek; ancak ve ancak bu yolda fani olmak, mütevazı olmak, boynunu bükerek bu hizmetteki yoldaşlarına sahip çıkmak, bir ve beraber olmaktan geçiyor.