Sadece kabiliyetsizliklerini değil, bilgisizlik ve cahilliklerini de iktibas ve nakillerle âleme duyurabilmek için bir cemaat mensubu olmanın avantajıyla yazı yazar gibi yapanlar ve kendilerinden mülhem kendilerini yazar ilân edenler; bu günlerde, özellikle de yetişmiş, bilgili, ağırbaşlı, oturaklı ve en önemlisi de kendi fikirlerini, görüşlerini, düşüncelerini yazarak; yazar olduğunu başkalarına söylettirebilen muhterem ve muteber insanların azlığından ve suskunluğundan, yokluğundan istifade ediyorlar ve kendilerini ancak görüp, hissedebilecekleri dev aynalarında sergileyebiliyorlar…

Okumayan ve okumadığını her yazdıklarında hissettiren insanlar düşüncenin ve fikrin yoksunu olarak başkalarına engel olma ve mania teşkil etmeye her fırsatta teşebbüs ediyorlar ve bunu her halükârda gerçekleştirme yoluna gidiyorlar… Hatta samimî ortamlarda ki: “Ne var ne yok” suallerinin bile hırsızlığı ile: “var”ı alıp yazıyorlar “yok”u da sana ihsanen bırakıyorlar…

Bunlara haddi aşanlar denilmez… Ancak edebin dışına çıkanlar ve kendini bilmeyenler denilebilir. Aslında hak, hukuk bilmemek ve mesuliyetlere sorumsuzca sahip çıkmak da denilebilir… Ama ne derseniz deyiniz, ancak ve ancak böyle kişileri “zavallılıkla” tavsif, tarif ve tasvir edebilirsiniz…

Kâinattaki her oluşumun bir tekvini kanunu, bir adetullahı vardır… Lâkin zoraki yazar olmak, ya da zoraki yazmanın kanunu yoktur… İnsanların zoru da; zaten illa ki kanunsuz işleri yapmadaki hevesleridir ya!... Okumuyorsun, bilgi birikimin yok, hayat tecrüben yok, akıl alacak, akıllı diyerek taklit edecek adamın yok, neyi neden zorluyorsun? Zorla güzellik olur mu? Zora ki yazar!..

Kuru bir kaleme… Bütün yazıları yazan sensin… İşte sen bir yazarsın demek mümkünse; her yazı yazana da buyurun yazar deyin!..