Okumak konuşmaktan ve anlatmaktan önemlidir. Fakat asıl önemli olan okunanları anlayabilmek veya anlayana kadar okuyabilmektir. Anlayana kadar okuyabilmek manayı kavramaktır. Anladığımız, kavradığımız manayı ifade edebilmektir.
Evet, kendimize ve başkalarına Risale-i Nurları anlatabilmek ne kadar önemli ise okuduğumuz Risale-i Nur metinlerini, konularını manaları itibariyle anlamak da en az onun kadar önemlidir.
Anlamayan, öğrenmeyen ve bilmeyen zihin, akıl ve kafa yoktur. Ancak gayret etmeyen, çalışmayan, okumayan ve anlamları yakalayabilmeyi hedeflemeyen okumalar ve okuyucular vardır.
Kanaatkâr olmak bu okumalarda pek yakışık olmaz. İnsanın aklı anlamasa da ruhu, kalbi ve sair lâtifeleri imanî meselelerin okunmasında müstefid olabilir. Risale-i Nur okumalarında ekseriyetle, aklın nazarına; konuların kavranabilmesi, anlaşılması ve öğrenilmesi konulmalıdır. Diğer duygularımızın lâtifelerimizin istifade etmeleri ve anlamaları ise kâr üstüne kârdır. Lâtifelerde memnun olmayı, aklen anlaşılan konularla tatmin olmaya tercih etmemeliyiz.
Risale-i Nur okumalarında hangi seviyede olursak olalım daima hedefimiz manayı takip etmek, manayı anlamak ve manayı elde edebilmek olmalıdır. Her okumadan sonra nefis muhasebesi yaparak okunan konunun manalarının mı yoksa ifade ettiği, bize yansıttığı zevkleri ve lezzetleri mi aklınızda yer etmiş bunu kontrol edebilmeliyiz.
Okunan konuların en belirgin anlama özelliği ise başkalarına anladık dediğimiz şekliyle aktarabilmesidir. Eğer: “Şöyle bir konu geçiyor... Aklımızda kaldığı kadarıyla... Hatırladığım şekliyle... Veya lezzet aldığım, zevk duyduğum, ürperdiğim anlar itibariyle...” diyerek, konuları tam anlamlarına göre aktaramıyorsak...
Manaları kavrayabilmek, anlamak ve gerçekten her şeyiyle öğrenebilmek gayreti, çalışması ve cehdi ise gerçekten Risale-i Nur okumalarında kendimizle yarışmaktır ve rekabet etmektir… Başkalarıyla değil ve başkaları için değil.