Siz çok okursunuz; başkası az okur. Siz çok fazla şekilde müfritane irtibat etmek istersiniz; başkaları çok az irtibat etmeyi sever. Siz her derse, sohbete devamlı ve eksiksiz gitmek istersiniz; başkaları belirli günlerde ve belirli derslere, sohbetlere gitmek ister. Siz sohbetlerde Risale-i Nurlar açıklanmadan okunsun, anlatılsın istersiniz; başkaları hep her şeyin açıklanmasını arzu eder. Siz hizmet-i Kur’âniye ve imaniyede maddî varlıklar için çok lâzım dersiniz; başkaları bu hizmet-i kudsiye manevidir, maddeyle alâkası hiç olmamalıdır der vb. uzayıp gider.

Önemli olan kucaklayıcı, paylaşmayı seven ve herkesin fıtrî özelliklerine saygı duyan ve kabul edebilen olabilmektir.

Birçok fıtrî özellikli insanları ayrıştırıcılık yaparak iman, Kur’ân hizmetinden soğutmak yerine ısındırmayı ve onları bu manevî kudsî havuz içerisinde kazanabilmeyi denemek ve bu gayret ve çalışmanın içerisinde olabilmek evlâ olmalıdır.

Evet, Üstadımız mealen ne diyor? Meslek esastır. Meşreplerde beraber ve bir olmak ise fıtrî değildir. Herkesin bakabildiği açı kendisi için en iyi göstergedir.

Dinde zorlama olmadığı gibi, kavl-i leyyin de esastır. Kimse kimseye sen çaysın; deniz olamazsın diyemeyeceği gibi, kimse de kimseye sen denizsin, ama ancak çay olabilirsin diyemez ve demeye de hakkı yoktur.

Herkes şahs-ı manevî çadırı altında kimseyi tenkit etmeden, fıtrî hallerine bakarak değerlendirmeden; tesanüdle, uhuvvetle ve ihlâsla yer alabilmelidir.

Risale-i Nur hakikatlarının anlatımına teslim olabilmek en büyük fazilet olduğu gibi, Risale-i Nurlar’a sadakatle bağlılık da en büyük farklılıktır.

Zaten iman, Kur’ân hizmetiyle uğraşan ve bu manada kafa yoran insanlar zaten vakit bulamazlar ki, bu tarz şeyleri düşünsünler. Esas olan bu kudsî hizmetin içerisinde kimseyi küçük görmeden, hakkı sahiplerine teslim ederek; hakkıyla takdir edip hizmet edebilmektir.