Aziz Üstadımızın müfritane irtibat sözünü düşündüm. Malla, mülkle hiç alâkası olmayan, ticaret ve para metaını bilmeyen, maddî hiçbir menfaat ve faide için insanların içine çıkmayan bir aziz Üstad “müfritane irtibat” diyor.
Evet, onun, dünya adına hiçbir şeyi yoktu, dünyaya ait hiçbir isteği de olmadı. Ama onun, Rabb-i Rahim’i vardı, Resul-u Sakaleyni vardı, seyid ve şerif kıymettar bir nesli vardı, Kur’ân hizmeti vardı, Risale-i Nur meşguliyeti ve hizmeti, sahiplenmesi vardı, bir de onun talebeleri, kardeşleri, müttekî ve mü’min ahbapları vardı…
İşte Bediüzzaman’ın “müfritâne irtibatı” bu “vardı” cümlelerinin ifade ettiği mânâ atmosferi ve muamelatı içerisinde gerçekleşiyordu…
Evvelâ imanın nuru, Kur’ân’ın nuru, İslâmın nuru, sonra Risalelerin nuru onu alâkadar ediyordu. Bu nurlarla alâkalı en küçük bir nesne bile onu alâkadar ediyordu.
Hizmet-i Kur’âniye ve imaniyedeki bu hadimlerle, talebelerle, kardeşlerle sırf rıza-i İlâhî ve hizmet için müfritâne irtibat ediyordu. O hizmet-i Kur’âniyedeki yol arkadaşlarının her şeyiyle alâkadar oluyordu. Ama şefkat tokatlarına mazhar olmamaları için evvelâ hizmetleriyle, nurla olan birlikteliklerine bakıyor, dikkat ediyor ve ikaz ediyordu.
Nurun hizmetkârlarının sıhhatleri, anne babaları, çoluk çocukları, geçim ve iaşeleri hep ikinci, üçüncü ve son planda olmasına rağmen, lâhikalar ile de olsa bu konularda irtibat ve haberleşmeyi gerçekleştiriyorlardı. Ve bu irtibatlarının hepsinin ya neticesi, ya dolaylı neticesi Risale-i Nur hizmetlerine, buradaki vazifelere, yapılacak işlere çıkıyordu.
Kendisini her şeyiyle hizmetlere, Kur’ân, iman hizmetlerine vakfeden ve müfritâne irtibatla bu hizmetlerini ayakta ve diri tutan Üstadımızı bizler de örnek almalıyız. Vakıf olamasak da vakıfmış gibi yalnızca nur hizmetlerine odaklanmalıyız.