Mü’minler Lailahe illallah derler, Allah’ın varlığını ve birliğini ilân ederler. Hiçbir şeyden çekinmezler, hiçbir şeyden korkmazlar ve yalnızca O’nu (cc) bilirler, O’nu (cc) tanırlar ve her şeyi O’ndan (cc) beklerler.

Verilmiş verilecek her türlü ikramın, ihsanın, izzet ve ihtişamın, bütün nimetlerin arkasında Allah’ı bilir, tanır ve zikrederler. Ve daima Elhamdulillah derler.

Şaşırtıcı, hayret verici bir şey gördüklerinde, karşılaştıklarında; “aaa, be, vaybe, şuna bak, hayret vb.” ifadeleri kullanmaz ve söylemezler. Takdir edici, işi sahibine veren Sübhanallah derler.

Olur ki beşerdir şaşar derler, imtihan dünyası bir günah, bir hata, bir yanlış işledikleri zaman; boyun büküp, af dileyerek estağfirullah diyerek temizlenmeye çalışırlar.

Başa gelecek her belâ, musîbet, darlık ve yokluk için hemen şikâyet etmezler, telâşeyle feverân etmezler. Hasbinellah-ı veniğmel vekil, derler. O’na (cc) sığınırlar ve O’ndan (cc) medet beklerler.

Dünya ve ahiret için bir mesaj olacak; bir mana ifade edecek, bir güzellik, bir iyilik varsa maşallah derler, hakkı sahibine teslim ederler ve ilân ederler.

Eğer emaneti yine O’nun (cc) eliyle kendisine rücû eden bir mü’min ve mü’mine duyduklarında innalillah ve inna ileyhiraciun derler.

Tevhidin doruk noktasındaki Eşhedüenlâilahe illallah ve eşhedüenne Muhammeden abdühü ve resuluhu kelime-i tevhidini söyleyerek O’nu (cc) ve Habib-i Ekremini (asm) daima her fırsatta mü’min olanlar zikir ve tesbih edip, O’nu (cc) ve Efendimizi (asm) tasdik ve ilân ederler.

Yeter ki mü’minler samimî ve ihlâsla istesinler, O’nun (cc) hazinesinden hiçbir şey eksik olmaz. Ve O’nun (cc) kâinatı kuşatan ihsan ve ikramından hiçbir yaratılmış istifade ederek O’na (cc) nankörlük ve itaatsizlik etmez inşallah.