İnsan bu sadece Sakarya’da su misali akmıyor. Bazen rüzgârlarla dönüp duruyor, bazen de güneşlerle yanıp sönüyor. Her bir zamanda her bir halinde, her bir mesele de değişiyor, değişiyor, şekilden şekile, halden hale girip duruyor.
Aklı da, fikri de, fiili de gidip geliyor!.. Bakıyorsun zerrelerin, habbeciklerin, damlacıkların içerisinde boğulup kalıyor. Bakıyorsun dünyaya, hayalen kâinata sığmıyor!..
Her şey, her iş, fiil insana bu dünyada da ahirette de zor, müşkülatlı, zahmetli görünüyor. Yalnız bir hal müstesna, farklı ki şöyle: “İman insanı insan eder, belki kâinata sultan eder…” Şu mana da insan insan olduğu gibi, insanı da kâinata sağdırır. Hatta kâinata da taşabilir.
Doğrular her zaman da doğru, eğriler her haliyle eğri iken, iş ve hal değişmiş görünüyor. Nasıl ve neden mi? Ahirzamana yetişmişseniz ve bu ahirzaman içerisinde yaşıyorsanız; doğrular eğri, eğriler doğru gibi görülür ve okunur, anlatılır.
Lâfa, söze anlatıma bakılmayacak yalnız ve yalnız fiile, amele, yapılan işlere bakılacak ve ders alınacak zaman içerisinde yaşıyoruz. Bu hal insanlara ve hatta mü’minlere yüzde elli güven duygusunu sildirmiş, yok etmiştir.
Risale-i Nurlar’ı okuyan ve imanlarını kurtarmak, başkalarının imanlarını kurtarmak için çalışan hademeler düşen vazife imanın, tahkikî imanın verdiği tahkikî imanla elif gibi dosdoğru olmayı, gerektiriyor ve bir farz emir gibi lâzım geliyor… “İn hüve illâ vahyin yûhâ…”