İnsanın yaratılışındaki hikmetler vücuduna takılan, ihsan ve ikram-ı İlahî ile yaratılıp en münasip şekil, tarz ve yerde konan aza, uzuv, organ denen nimetlerin de takılıdır.
Vücud nimetlerini yerli yerinde ve hikmetle yaratan Rabbimizin birinci arzusu; bu nimetleri kendisini tanımamız ve ibadetle, kullukla tanıyıp bildiğimizi göstermemiz, ifade etmemizdir.
Aklı isyan ve itaatsizlikte kullanarak; hayatı, vücud nimeti için cehenneme çevirmek yerine, yaratıcıyı tanıtan, bildiren, gösteren, anlatan bir nimet olarak kullanabilmek yine aklın kârı olabilmelidir.
Kalbi dünyanın geçici, malayani, boş ve fani hallerine alaka duyan bir et parçası olarak değil; O’nu tanıyıp, bilmekle lezzetlere, hazlara, sevinç ve saadetlere gark olan ulvi bir nimet haline getirebilmek imanın ve itaatin bir nişanesi, alameti, özelliği olabilmelidir.
Ruhumuz dünyanın ağırlıklarıyla, nâhoş hallerle, dünyaya çakılıp kalmak yerine; ahiretin ulvi lezzet ve saadetlerini haber veren o hallere yakışan hallerle hallenen bir makamda ve mevkide bizleri uçurabilmeli, tayaran ettirmelidir. Bizlere, ehl-i imana, mü’min ve mü’minata ahiretin âli manzaralarını seyrettirebilen bir vücudî pencere olabilmelidir.
Göz nimeti sadece nefis için gören, süfli olarak bakabilen, istenmeyenleri görmeye çalışan, insanların ayıp ve kusurlarını takip eden basit ve âdi bir organ olmak yerine; kâinatı, Allah’ın kuvvet ve kudretinin sayfaları olarak seyreden, okuyan, gören, gördüklerini şükür, hamd ve fikir halinde ruh ve kalp pencerelerine aktararak; ebedi âlemlerde karşısına çıkacak olan zikir, tesbih, tefekkür ibadetleriyle süslü birer pencere olabilmelidir.
Akıl, kalp, ruh, göz ve hakeza vücudumuza takılan bütün aza ve organlar bizleri dünya basamağıyla ahiretin ulvi âlemlerine götüren birer nimet olabilmelidir. Bunun için lazım olan cehd, azim ve iradenin ise ancak ve ancak tahkiki imanın elde edilmesiyle olabileceğini ehl-i iman bilmeli ve öğrenmelidir.