Eğer Nurlar’ın hayat-ı içtimaiyemizdeki kuvvetli tesiratına inanıyorsak; bu tesiratı görebiliyor ve anlayabiliyorsak; bizler kudsî Nur hizmetinde kendi kendimizi, test ederek kontrol etmişiz demektir.
Bu halet tevazu istemez. Ancak mahviyetkârane ve mesrurane ifşaa ve ilânat ister. Çünkü tesirat ve menbaa Risale-i Nurlar’dadır. Ta ki ibret alınsın ve sahip çıkılsın. Yahut Nurlar’ın bahsettiği iman, Kur’ân hakikatleri bizlerden uzaklaşıyorsa. Manaları, izah ve ispatları aklımıza, ruhumuza, kalbimize ve düşünce dünyamıza ağır geliyor, anlayamıyor ve anlatamıyorsak kendimizi ve ihlâsımızı iki kere ele alıp; iki kere test ederek kontrol edebilmeliyiz.
Risale-i Nurlar’da yabanilik olmayacağına göre, yabanilik ve gabilik bizdedir. Tembellik ve gaflet bizdedir. Vurdumduymazlık ve aldırış etmemek bizimle beraberdir.
Bizler madem ki büyük bir hizmetin; iman ve Kur’ân hizmetinin mazharı olmuşuz... İhsan-ı İlâhîyle bu kudsî hizmetten haberdar edilmişiz... Öyle ise Risale-i Nurlar’ın lâfız ve manalarına göre onu okuyup anlamaya ve sahip çıkmaya mahkûmuz. Bu tatlı mahkûmiyeti kendi elimizle ve kendi gaflarımızla ortadan kaldırmalıyız.
Ehl-i dünya gibi gösterişe ve riyaya girerek bizden uzaklaşan Risale-i Nurlar’ın manalarını anlıyor ve biliyor tarzında, mütalâa ediyormuş gibi görünmek ve buna kanaat edercesine sessiz kalmak; ancak Risale-i Nurlar’ın bize bir tokadı olabilir.
Risale-i Nur’a yaklaşımımız bizim elimizle ve bizim okumamız, sahip çıkmamızla olacaktır. Yoksa Risale-i Nurlar’ı ve hakikatlarını bildiği ve öğrendiği halde; Risale-i Nurlar’a sırtını dönenlere Risale-i Nur dönüp bakmaz ve sahip de çıkmaz.
Risale-i Nurlar’dan hakkıyla istifade edemiyorum diyenler; yine Risale-i Nurlar’a ve okumalarına, anlamalarına müracaat etmeli ve nakıs hallerini tamir ederek Risale-i Nurlar’ın muhteşem, kudsî tesiratına ve sırlı manalarına kavuşabilmeli ve bu manada hayatlarını düzene sokabilmelidirler.
Unutmayalım Risale-i Nurlar’a sahip çıkana; Risale-i Nurlar da sahip çıkar.