Hem yapanın, hem yaptıranın mesuliyeti vardır. Neticede ise menfaatler, mesuliyetler, günahlar, sevaplar iştirak eden herkese dağıtılır.

Manevi işler ise daha başından itibaren düşünmemeye, paylaşılmamaya bakar. Bölüşelim, paylaşalım, mesuliyet alalım, sorumlu olalım dendiği halde yine de işler “Enenin, kendini beğenmişliğin” daireleri içerisinde ve etrafında döner durur. Bir de bakmışsın sabitlenivermiş.

Haydi maddi işler neyse de manevi işlerin en küçüğünde bile haddini bilmek, hukukunu bilmek ve manevi olarakta uhuvvet içinde bir tesanüdü/dayanışmayı bilmek lazım.

İlk terk edilecek “tek bilen ve tek olalım.” kavramı ve anlayışı olmalıdır.

Benden başkası yapamaz, ancak ve ancak ben yaparım ise, nefsin aldatmacasından başka bir şey değildir.

Her şeyden evvel ince, zayıf ve çeşit çeşit renklerde olan ipliklerin bir araya gelerek birbirlerine sıkıca sarılarak ortaya koydukları halat kavramı; manevi işler ve yapılanmalar noktasından önemi, emniyeti, zaruriyeti çok iyi anlayabilen ve yapabilecek her manevi işte de bir sağlam format olarak; vazgeçilemez bir düstur ve prensip, kural olarak tanınmalı, bilinmeli ve kullanılabilmelidir.

Ebedi âleme bakan ve baki işler olarak ebedi meyve verecek olan manevi işlerin tekelciliği, tek adamcılığı ve müstebidane tek tarzda uygulama ve tatbikatları olmaz, olamaz!

Manevi işlerin birinci şartı, bilinen ve inanılan hizmet tarzlarının bir teslimiyet içerisinde yapılabilmesi, yazılabilmesidir. Ama bu teslimiyet evvelen ve bizatihi Cenab-ı Hakk’a ait olmalıdır. Sonra O’nun istediği ve arzu ettiği, işaret ettiği şekil ve şekillerde olmalıdır.

Bizim bildiğimiz ve inandığımız, itikadımızı ve kararlılığımızı bozmadığımız, içinde yer almaya çalıştığımız hizmet tarzı, usulü ise yalnız ve yalnız şahs-ı manevi eliyle yapılabilecek olanlardır.

Vahid ve ehad olan Allah’tan niyazımız odur ki; bizleri şahs-ı manevinin kuvvet ve tesiratının havasından, oksijeninden hiçbir zaman mahrum etmesin.