Mü’minin en iyi fiilî ise muhabbetidir. Sevmek adeta onun cilâsıdır. Allah’a muhabbet eden, Resulullah’ı (asm) seven bir kul için bütün kapılar sevmeyle açılır ve bütün yollar sevmekle gidilir.

Dinini seven ve dinin emirlerini severek yapan bir insan, şahsî, sosyal ve içtimaî hayatında her işini severek yapar, severek yapmaya çalışır ve bunun gayretinde olur.

Allah’ın kendisine takdir ettiği her türlü ihsan ve ikramı; her türlü belâ ve musîbeti daima sevgiyle, muhabbetle ve rızayla karşılayan, ancak ve ancak Allah’ın istediği tarz ve şekilde seven ve sevilen insanlardır; mü’min ve muvahhid kişilerdir.

Sevgi/muhabbet bir kişinin kalbinde, ruhunda, dimağında güzel bir yumak olduğu zaman o kişinin adavete/düşmanlığa, kin ve nefrete, nifak ve şikaka hiçbir meyli olmaz ve vakti de kalmaz. Yeter ki bu sevgi yumağında ayrılıklara, iftiraklar  ve inşikaklara yer vermesin, müsaade etmesin.

Damla damla da olsa muhabbetin/sevmenin gücüne muhakkak inanmalıyız. Eğer her dost bildiğin gönüllerde, kalplerde bulunmak istiyor ve ruhlarda bir tesiri olsun göreyim diyorsan kendini sevginin/muhabbetin gücüne, yaygınlığına ve her yerde rahatça bulunabilmek varlığına emanet et. Sen gitmeden o gider ve seni hoşâmedi ile karşılar. Sev sev ki; sevilesin ve sevildiğini bilesin.

Yaren olan, uhuvvetli kardeş olan sevginin dost yumağını kıran kalp, ruh, vicdan ve akıl sevgiye teslim olmuş demektir. Bu insan dost kalbi kırmaz. Bu insan yârenlerine yaramazlık yapmaz. Bu insan ahiret için sevdiğini dünya metaına satmaz.

Rabbimizin yarattığı, ikram ve ihsan ettiği bu kadar; kâinat dolusu sevecek ve sevilecek metaı varken, kendimizi koca Veysel gibi “Dost dost diye nicesine sarıldım/Benim sadık yârim kara topraktır”a bağlamayalım.

Seven ve sevilen Rabbimizin sevgili ve seven kulları olalım inşallah.