Adını ne koyarsanız koyun dinin adına hiçbir ideolojik hedef ve gaye esas alınamaz. Din kendi kendisini anlatacak ve kabul ettirecek en kuvvetli bir unsur ve fikirler, hedefler, gayeler kavramıdır.

Dini öğrenmek, bilmek lâzımdır. Ve ancak dini hakkıyla öğrenenler ve bilenler yaşarlar, anlatırlar ve numune-i imtisal olurlar.

Siyaset kendi fikir ve düşünce atmosferinde daima iktidarın peşindedir. İktidarı elde etmek ve elinde tutabilmek için de siyaseten her tarzı, yolu ve fikri kendisine göre kullanabilir, tercih edebilir.

Siyaset ne zaman dini kendi emrinde kullanmaya teşebbüs etmişse Emeviler ve Abbasiler gibi, sonu hüsran olmuştur, Müslümanlar ve dahası da din her halükârda zarar görmüştür.

Halkın beynine yaşadığımız günlerden basılan şu fikirler ise dine zarar vermekten başka bir işe yaramaz: “Filan giderse din elden gider, filan iktidar seçimi kaybederse din biter vs.”

Bu konuda en doğru tesbiti yüz küsûr sene evvelinden tesbit eden ve dile getiren Bediüzzaman’a kulak verelim: “İnkılâb-ı siyasî cihetiyle dininden havf eden adamın, dinde hissesi, beyt’ül ankebut gibi zayıf düşmüş cehalettir, onu korkutur; taklittir, onu telâşa düşürttürür…”

Öyle ya Peygamberimiz (asm) vefat etti, din elden gitmedi, dört halife (ra) vefat etti din elden gitmedi. Mekke dahi işgal edildi de din elden gitmedi, ama ahirzamanda herhangi bir siyasî parti ve irade terk-i mevkiî eder ve giderse din elden gidecekmiş!..

Elhasıl ben Müslümanım diyen gerçek manada dinini, din emirlerini ve gereklerini çok öğrenebilmelidir. Ve aynı şekilde yalanı, doğruyu… yalancı siyaseti ve gerçek manada doğru devlet idaresindeki siyaseti de araştırıp, soruşturup öğrenmeli ve gereğini yapmalıdır. Zira çok silik söz bu ahvâl-i âlemde geziyor.