İmanın, İslâm’ın, Kur’ân’ın dahil olduğu kudsî hizmetlerin de kendisine göre düsturları, kanunları, sıfatları ve özellikleri vardır…

İlim, ilim adamlarınca, cehil de cehillerce yüceltilir ve savunulur… Kudsî hizmetlerin ise yüceltilmeye ve savunulmaya, savunuculara ihtiyacı yoktur… Allah’ın (cc) dinini ve dâvâsını yine Allah (cc) savunur, korur ve yaşatır…

Zamanımızda bakıyorsunuz cahiller güruhunun her kesimi; dini kendi menfaatleri noktasından ve kendilerine göre kitaplara dayanarak savunmaya, anlatmaya, yüceltmeye ve sözüm ona korumaya çalışmaktadırlar…

Geçmiş zamanlarda ve zamanımızda en çok popüler olan ve cahil güruhun teveccühünü kazanan ise siyasetin, siyaset âleminin ve siyasî idarecilerin dini kendi siyasetlerine alet etmeleri ve dini koruyoruz, kolluyoruz diyerek dini hançerlemeleri ve arkadan vurmalarıdır…

Her fikrin, kavramın ve idealin kendine göre bir anlatım şekli, kendine has bir tanıtımı ve kendine has bir savunma sistemi vardır… Ama dinin siyasetle anlatılması veya takdimi veya savunulması kesinlikle olamaz ve olmamalıdır da…

Olsa olsa siyaset dine hadim olur, onun hizmetinde ve onun ikazlarına kulak asarak kendine çekidüzen verebilir veya vermeyebilir… Fakat asla din siyasete hizmet edemez ve onun emrine giremez… Girerse ikisi de batar… Birbirini batırır…

Gerçek manada dinin takiyyesi olmaz… Olsa olsa siyasetin kötü zeminlerine düşmüş, dindar görünümlü adamların kötü halleri, iyi siyaset diye çamuruna, pisine, kirine ve zararlarına bakılmadan din diye takdim edilerek sunulur. 

Evet, herkes kendi kabiliyetine göre kendi işlerini düşünüp yaptığı gibi; dindar da kendi dinini düşünüp sahip çıkmalı ve yaşayabilmelidir… Siyaseti de siyasî kurallar dahilinde siyasetçiler düşünmeli ve yapabilmelidir… Çünkü siyasetin en büyük ve en önemli meselesi, dinin en küçük ve ehemmiyetsiz görünen meselesine mukabil gelemez…O zaman herkes kendi işine bakmalıdır…