Otuz seneden beri siyaseti bırakıp havadislerini merak etmediğim halde, mu’cizatlı Kur’ân’ımızı iki buçuk sene müsadere edip bize vermemekle beraber, dünyada emsali vuku bulmamış bir tarzda Afyon Mahkemesi bizi tâzib ve kitaplarımızın neşrine mâni olmak cihetiyle, ziyade beni incitti. Ben de, beş on günde iki üç defa siyaset dünyasına baktım, acib bir hal gördüm. Müdafaatımda dediğim gibi istibdad-ı mutlak ve rüşvet-i mutlaka ile hareket eden bir cereyan-ı zındıka masonluk, komünistlik hesabına bizi böyle işkencelerle ezmeye çalışmış. Şimdi o kuvveti kıracak başka bir cereyan bu vatanda tezahüre başladığını gördüm. Fazla bakmak mesleğimce iznim olmadığından daha bakmadım.

Emirdağ Lahikası-II, s. 343

***

AHRAR FIRKASI YİNE OTUZ BEŞ SENE SONRA DİRİLDİ

Otuz beş senedir ki siyaseti bırakmıştım ve Nurculara da “Bırakınız!” diyordum. Sebebi, siyaset ihlası kırar. Fakat şimdi hissettim ki bazı münafıklar dindarları perde yapıp dini siyasete alet, sonra da siyaseti dinsizliğe alet etmeye çalıştıklarından safdil dindarların hatırı için bir-iki defa siyasete baktım, gördüm ki:

Bizi bu üç-dört mahkemede “Dini siyasete alet ediyor” diye itham edenler kendileri dessasane dini tezyif etmek için, kendileri sonra da siyaseti dinsizliğe alet etmek için dinsizlik düsturlarını kanuna bağlamak gibi dünyada hiçbir şeddad, hiçbir zalimin yapmadığı bir dehşet gördüm. Şiddetli bir me’yusiyetim içinde, Hürriyet başında bizimle, yani İttihad-ı Muhammedî Cemiyeti ile, İttihadçıların bir kısmındaki gizli farmasonlara muarız ve manen bizimle, yani İttihad-ı Muhammedi ile müttefik olan Ahrar Fırkası yine otuz beş sene sonra dirildi, yine uyandı. Birden şeair-i İslamiyenin başında olan ezan-ı Muhammedî’yi farmasonların zincirlerini kırıp ilan etmesiyle; siyasetten kat’-ı alâka eden, eskide “İttihad-ı Muhammedî” şimdi “Nurcular” namını alan ve İttihad-ı İslam içinde bulunan kardeşlerimiz yanlış basmamak için bazı şeyleri söylemek isterdim. Fakat Risale-i Nur benim bedelime konuşuyor dedim, yüzümü çevirdim.

Beyanat ve Tenvirler, s. 305-307

***

Benim son hayatımı Isparta havâlisinde geçirmek büyük bir arzumdur. Ve Nur Efesinin dediği gibi demiştim: “Isparta, taşıyla toprağıyla benim için mübarektir.” Hatta yirmi beş seneden beri beni işkence ile tâzib eden eski hükûmete kalben ne vakit hiddet etmişsem, hiçbir zaman Isparta hükûmetine hiddet etmeyip o mübarek vatandaki hükûmetin hatırı için ötekileri de unutuyordum. Hususan oradaki eski tahribatı tamirata başlayan hakiki vatanperverler olan Demokrat namında hamiyetli Ahrarlar, yani hürriyetperverler, Nur ve Nurcuları takdir etmelerine çok minnettarım. Onların muvaffakıyetine çok dua ediyorum. İnşaallah, o Ahrarlar istibdad-ı mutlakı kaldırıp tam bir hürriyet-i şer’iyeye vesile olacaklar.

Emirdağ Lahikası-II, s. 347-48

Lûgatçe:

Ahrar: Osmanlının son dönemlerindeki meşrutiyetçi ve hürriyetçi grup; Hürriyetçiler.

cereyan-ı zındıka: dinsizlik cereyanı.

dessasâne: aldatıcı bir şekilde, hileyle.

farmason: Mason; (halk ağzında) dinsiz, imansız, inancı bozuk kimse.

hürriyet-i şer’iye: Şeriatın tarif ettiği hürriyet.

istibdad-ı mutlak: hiç bir hak ve hürriyeti tanımayan tam baskı, tam diktatörlük.

İttihad-ı Muhammedî: II. Meşrutiyet yıllarında (5 Nisan 1909) İstanbul’da kurulan ve ismindeki “Muhammed” lafzına leke gelmemesi adına Bediüzzaman’ın mânâsını bütün mü’minlere teşmil etmek gayretleriyle üye olduğu cemiyet.

İttihadçı: İkinci Meşrutiyet’in ilânına önayak olup 1908-1918 yılları arasında kısa kesintilerle devlet yönetimine hâkim olan kadro.

kat’-ı alâka etmek: ilgiyi kesmek.

müsadere etmek: devletçe el koymak.

şeair-i İslâmiye: İslâm’a ait işaretler, İslâm’a sembol olmuş iş ve ibadetler.

şeddad: Ad kavminin lideri olan ünlü bir kâfir.

tâzib: azap verme, eziyet etme.