Bu defa, birkaç gün zarfında Ahrarların başına geçip milletin mukadderatına sahip çıkması sebebiyle, Reis-i Cumhur’u ve Heyet-i Vekileyi tebrikle beraber, bir hakikati ifşa ediyorum. Şöyle ki:

Bize hücum eden ve mahkemelerde tâzib edenler demişler: “Bu Nur Talebelerinin dini siyasete alet etmek ihtimalleri var, belki de ediyorlar.” 

Biz de o zalimlere karşı müdafaatlarımızdaki binler hüccetle demişiz ve diyoruz ki:

Biz, dini siyasete alet değil, belki rıza-i İlâhîden başka hiçbir şeye, hatta dünyaya ve saltanata alet etmemek bizim esas mesleğimiz olduğundan, düşmanlarımızca da tahakkuk etmiş ki üç senedir üç çuvaldan ziyade dosyalarımızı garazkârâne tetkik ettikleri halde bizi mahkûm edemiyorlar. Verdikleri keyfî ve vicdanî hükümlerine de bir bahane bulamıyorlar ki, Temyiz o hükmü bozdu. 

Evet, biz dini siyasete alet değil, belki vatan ve milletin dehşetli zararına siyaseti mutaassıbâne dinsizliğe alet edenlere karşı, bizim siyasete bakmamıza mecburiyet-i kat’iye olduğu zaman, vazifemiz siyaseti dine alet ve dost yapmaktır ki, üç yüz elli milyon kardeşlerin uhuvvetini bu vatandaki kardeşlere kazandırmaya sebep olsun.

Elhasıl: Bize işkence edenlere, siyaseti asabiyetle dinsizliğe alet etmelerine mukabil, biz de siyaseti dine alet ve dost yapmakla bu vatan ve milletin saadetine çalışmışız.

Kardeşlerim, ben bunu böyle münasip gördüm, sizlerin meşveretine havale ediyorum.

Said Nursî

Emirdağ Lâhikası-II, 232. mektup, s. 344; Beyanat ve Tenvirler, s. 302

SAFDİL DİNDARLARIN HATIRI İÇİN SİYASETE BAKTIM

Otuz beş senedir ki siyaseti bırakmıştım ve Nurculara da “Bırakınız!” diyordum. Sebebi, siyaset ihlâsı kırar. Fakat şimdi hissettim ki bazı münafıklar dindarları perde yapıp dini siyasete alet, sonra da siyaseti dinsizliğe alet etmeye çalıştıklarından safdil dindarların hatırı için bir-iki defa siyasete baktım, gördüm ki:

Bizi bu üç-dört mahkemede “Dini siyasete alet ediyor” diye itham edenler kendileri dessasane dini tezyif etmek için, kendileri sonra da siyaseti dinsizliğe alet etmek için dinsizlik düsturlarını kanuna bağlamak gibi dünyada hiçbir şeddad, hiçbir zalimin yapmadığı bir dehşet gördüm. Şiddetli bir me’yusiyetim içinde, Hürriyet başında bizimle, yani İttihad-ı Muhammedî Cemiyeti ile, İttihadçıların bir kısmındaki gizli farmasonlara muarız ve manen bizimle, yani İttihad-ı Muhammedi ile müttefik olan Ahrar Fırkası yine otuz beş sene sonra dirildi, yine uyandı. Birden şeair-i İslamiyenin başında olan ezan-ı Muhammedî’yi farmasonların zincirlerini kırıp ilân etmesiyle; siyasetten kat’-ı alâka eden, eskide “İttihad-ı Muhammedî” şimdi “Nurcular” namını alan ve İttihad-ı İslam içinde bulunan kardeşlerimiz yanlış basmamak için bazı şeyleri söylemek isterdim. Fakat Risale-i Nur benim bedelime konuşuyor dedim, yüzümü çevirdim.

Beyanat ve Tenvirler, s. 305

LÛ­GAT­ÇE:

Ahrar: Hürriyetçiler; Osmanlının son dönemlerindeki meşrûtiyetçi ve hürriyetçi grup.

dessasâne: Aldatıcı bir şekilde, hileyle.

farmason: Mason; (halk ağzında) dinsiz, imansız, inancı bozuk kimse.

heyet-i vekile: Bakanlar kurulu, kabine.

ifşa: kerkese yayma, îlân etme.

kat’-ı alâka: İlgiyi kesme.

mecburiyet-i kat’iye: Kesin mecburiyet.

muarız: Karşı koyan, muhalif.

mutaassıbâne: Bağnazca, fanatikçe.

safdil: Temiz yürekli olduğu için kolay aldatılabilen, saf.

şeddad: Ad kavminin lideri olan ünlü bir kâfir.

tâzib: Azap çektirme, eziyet etme, sıkıntı verme.

Temyiz: Yargıtay.

tezyif etmek: Değersiz olarak göstermek, alay etmek, aşağılamak.

uhuvvet: Kardeşlik.