..iftira olduğuna kat’î delili, şiddetli tarassud ve tam bir inziva ve dünya hâdisâtına hiç kulak vermeyecek derecede bir tecerrüd ve ihtiyarlık ve zaafiyet ve hastalık içinde bulunmasıdır.
HATA-SAVAB CETVELİNDEN:
Hata 76: “Bir kitapta Mehdîye dair hadîslerin kâffesi zayıftır denilmiş.”
Hngi mesele var ki, bazı kitaplarda ona ilişilmesin? Hattâ İbn-i Cevzî gibi büyük bir muhaddis bazı sahih ehâdîsi mevzu dediğini, ulemalar taaccüple nakletmişler. Hem her zayıf veya mevzu hadîsin mânâsı yanlıştır demek değildir. Belki an’aneli sened ile hadîsiyeti kat’î değildir demektir. Yoksa mânâsı hak ve hakikat olabilir.
Hata 77: “Bunların zayıf ve muztarip olduğunda ittifak vardır. İmam-ı Şâfiî değil mevzuu, mürseli de kabul etmediği halde, Said Şâfiî iken bunları kabul etmesinin hikmeti anlaşılamamıştır.”
İttifak olmadığına bin seneden beri ehl-i hadîs ve ümmetçe bu hakikatın devamı kat’î bir delildir. Bu da hata içinde bir hatadır. Hem İmam-ı Şâfiî mürsel ve zayıf hadîsleri ahkâm-ı şer’iyede hüküm çıkarmak için hüccet tutmuyor. Yoksa—hâşâ—ümmetçe kabul edilen hakikatli hadîsleri ahkâmda değil, fezâil-i a’mâlde ve hâdisât-ı İslâmiyede hüccetlerini ve delâletlerini kabul etmiştir.
Hata 78: “İlm-i gayb Allah’a mahsustur. Hiçbir velî tasarrufat yapamaz ve gaybı bilemez. Hattâ Peygamber de bilmez. Halbuki, bir risalede işârât-ı hadîsiye ile hilâfetin mebde ve müntehâsını göstermiş.”
Evet, herkes bizzat gaybı bilmez. Fakat i’lâm ve ilham-ı İlâhî ile bilinebilir ki, bütün mu’cizât ve keramat ona dayanır. Hazret-i İmam-ı Ali’nin (ra) işârât-ı gaybiyesinin Risale-i Nur’a işârâtına dair bir risalenin âhirinde “Benden sonra hilâfet otuz sene devam edecektir.” [Müsned, 5:220, 221, 273; Ebû Davud, Sünnet: 8; Tirmizi, Fiten: 48.] hadîs-i şerifinin işârâtında birkaç lem’a-yı i’câziyeyi tam vâkıa mutabık güzel bir tarzda ve görenlerin takdirine mazhar olmuş bir beyanı çürük görmek ve itiraz etmek bir cehalet, bir hata eseridir.
Hata 79-80: “Gizli cemiyet kurduğu ve din perdesi altında emniyeti bozmak maksadıyla kitap ve mektupların vasıtalarla gönderilmiş olması.”
Üç mahkeme gizli cemiyet noktasında beraat vermesi ve beş on vilâyetin zabıtaları hiç ilişmemesi ve itiraznamemde reddine dair yüz hüccet gösterilmesiyle beraber, böyle on beş sayfada on beş defa tekrarı on vecihte hatâdır.
Hata 81: “Beşinci Şuâ’nın tevilleri yanlıştır.”
Bunun ve sair bütün tenkit ve itirazlarının cevapları, itiraznamemin âhirinde kat’î bir surette zikredilmesinden, kısa kesiyoruz.
HATA-SAVAB CETVELİNİN ZEYLİDİR
Hata 82: “Gizli cemiyeti var. Ve Emirdağı’nda onunla meşgul olmuş.”
Bu ithamı hiçbir cihetle ispat edilemeyeceğine ve iftira olduğuna kat’î delili, şiddetli tarassud ve tam bir inziva ve dünya hâdisâtına hiç kulak vermeyecek derecede bir tecerrüd ve ihtiyarlık ve zaafiyet ve hastalık içinde bulunmasıdır. Haftada yalnız bir tek mektup bir tek yere göndermekten başka hiç muhabere etmeyen ve telifi dahi bırakan ve serbestiyet verildiği halde, hadsiz dostları ve onu dinleyecek hemşehrileri bulunan memleketine gitmeyen ve hizmeti için bir iki terzi çırağından başka kimseyi istemeyen ve ziyaret için gelenlerden kırktan birisini birkaç dakikadan ziyade yanında durdurmayan bir garip ve kabir kapısında ve beraat etmiş ve otuz seneden beri siyaseti terk etmiş bir bîçare hakkında, bu gizli cemiyet isnadının ithamı öyle büyük ve insafsızca ve zâlimâne bir hatadır ki, ona temas edenlerden zerre kadar aklı bulunan, “Bu yalandır ve asılsızdır” der.
Şuâlar, On Dördüncü Şuâ, Yeni Asya Neşriyat, yeni tanzim, s. 668