Ey Verese-i Enbiya Ulema ve Meşâyih-i Ekrad!
Merkezde olduğum için size tembih ediyorum ki: Bu zaman-ı ahirde fikr-i istibdadın sehab-ı muzlimi şems-i İslâmiyet’in ulviyet ve hüsn-ü hakikîsini enzardan setretmişti. Hatta âdeta İslâmiyet ecnebîlerin nazarında mâni-i terakkî ve adalet ve hürriyet gibiymiş. Hâşâ, sümme hâşâ! Zira sadr-ı evvelin, bahusus o zamanda hürriyet ve müsavat ve adaletleri bürhan-ı bâhirdir ki; Şeriat-ı Garra –ibâdâttaki müsavat bunu teyid ediyor– hürriyet-i hakkı ve adalet ve müsavat-ı hukukun cemî revâbıt ve levazımatıyla câmi’dir. Zira Şeriat kelâm-ı ezelîden geldiğinden ebede gidecektir. Nasıl enbiyalar vahiyle kavâidi tesis ve müçtehidîn içtihadla ahkâmı istinbat; siz de ilcaat-ı zamana o ahkâm-ı âdileyi tevfik ve tatbik ediniz.
Ey Şecaatnihad Rüesa-i Ekrad!
Şimdiye kadar padişaha iktida ettiniz ki, milletin vahşetinden dolayı tedenni ve inkırazın mahkûmu olan kuvvet ve cebri millette istimale lüzum gördünüz. Şimdi de padişah yine size imamdır. İktida ediniz ki, o, ömr-ü ebedîye mazhar olan marifet ve adaletiyle milletini idare edecek. Siz de öyle yapınız, tâ ki necat bulasınız. Kuvvet ve cebir yerine akıl ve adaleti istimal ediniz; ve tahvif yerinde muhabbeti ikame ediniz, tâ riyasetiniz berdevam olsun.
Mâhâsıl: Efendimiz o kadar haşmetli ağalık kürkünü milletine bağışladı. Siz de o eski ve kehlelenmiş ağalık abasını bir hulle-i adalete tebdil ediniz.
Eski Said Dönemi Eserleri, Nutuk, Y.A.N., Aralık-2017, s. 106
Risale-i Nur’dan Cezaevi Mektupları
Sıkıntıdan bin derece ziyade manevî kâr
(Dünden devam)
Manen, “Sen hapse medrese-i Yusufiye namı vermişsin. Hem Denizli’de, sıkıntınızdan bin derece ziyade hem ferah, hem manevî kâr, hem oradaki mahpusların Nurlar’dan istifadeleri, hem büyük dairelerde Nurlar’ın fütuhatı gibi neticeler, size şekva yerinde binler şükrettirdi. Her bir saat hapsinizi ve sıkıntınızı on saat ibadet hükmüne getirdi, o fânî saatleri bâkîleştirdi. İnşaallah, bu üçüncü medrese-i Yusufiyedeki musîbetzedelerin Nurlar’dan istifadeleri ve teselli bulmaları, senin bu soğuk ve ağır sıkıntını hararetlendirip sevinçlere çevirecek. Ve hiddet ettiğin adamlar, eğer aldanmışlarsa, bilmeyerek sana zulmediyorlar; onlar hiddete lâyık değiller. Eğer bilerek ve garazla ve dalâlet hesabına seni incitiyorlar ve işkence yapıyorlarsa, onlar pek yakın bir zamanda ölümün idam-ı ebedîsiyle kabrin haps-i münferidine girip daimî sıkıntılı azap çekecekler. Sen onların zulmü yüzünden hem sevap, hem fânî saatlerini bâkîleştirmeyi, hem manevî lezzetleri, hem vazife-i ilmiye ve diniyeyi ihlâsla yapmasını kazanıyorsun” diye ruhuma ihtar edildi.
Ben de bütün kuvvetimle “Elhamdülillâh” dedim. İnsaniyet damarıyla o zalimlere acıdım, “Yâ Rabbî, onları ıslâh eyle” diye duâ ettim. Bu yeni hâdisede, ifademde Dahiliye Vekâletine yazdığım gibi, on vecihle kanunsuz olduğu ve kanun namına kanunsuzluk eden o zâlimler, asıl suçlu onlar olması gibi, öyle bahaneleri aradılar, işitenleri güldürecek ve hakperestleri ağlattıracak iftiraları ve uydurmalarıyla ehl-i insafa gösterdiler ki, Risale-i Nur’a ve şakirdlerine ilişmeye, kanun ve hak cihetinde imkân bulamıyorlar, divaneliğe sapıyorlar.
Ezcümle, bir ay bizi tecessüs eden memurlar bir şey bahane bulamadıklarından, bir pusula yazıp; ki, “Said’in hizmetkârı bir dükkândan rakı almış, ona götürmüş,” o pusulayı imza ettirmek için hiç kimseyi bulamayıp; sonra yabanî ve sarhoş bir adamı yakalamışlar, tehditkârâne “Gel bunu imza et” demişler. O da demiş: “Tevbeler tevbesi olsun, bu acib yalanı kim imza edebilir?” Onları, pusulayı yırtmaya mecbur etmiş.
(Devamı var)
Lem’alar, Yirmi Altıncı Lem’a, On Beşinci Rica, s. 391