[Dünden devam]

10. Bir yolda dokuz ihtimal-i helâket, tek bir ihtimal-i necat varsa, hayatından vaz geçmiş mecnun bir cesur lâzım ki o yola sülûk etsin. Şimdi yirmi dört saatten bir saati işgal eden namaz gibi zaruriyat-ı diniyenin imtisalinde yüzde doksan dokuz ihtimal-i necat var; yalnız gaflet, tembellik haysiyetiyle bir ihtimal zarar-ı dünyevî olabilir. Halbuki feraizin terkinde, doksan dokuz ihtimal-i zarar var. Yalnız gaflete, dalâlete istinad eden tek bir ihtimal-i necat olabilir.

Acaba dine ve dünyaya zarar olan ihmal ve feraizin terkine ne bahane bulunabilir? Hamiyet nasıl müsaade eder? Bahusus, bu mücahidîn kumandanlar ve büyük meclis taklit edilir. Kusurlarını millet ya taklit veya tenkit edecek; ikisi de zarardır. Demek, onlarda hukukullah, hukuk-u ibadı da tazammun ediyor. Sırr-ı tevatür ve icmaı tazammun eden hadsiz ihbaratı ve delâili dinlemeyen ve safsata-i nefis ve vesvese-i şeytandan gelen bir vehmi kabul eden adamlarla hakikî ve ciddî iş görülmez.

Şu inkılâb-ı azîmin temel taşları sağlam gerek. Şu meclisin şahsiyet-i maneviyesi, sahip olduğu kuvvet cihetiyle mana-yı saltanatı deruhde etmiştir. Eğer şeair-i İslâmiyeyi bizzat imtisal etmek ve ettirmekle mana-yı hilâfeti dahi vekâleten deruhde etmezse, hayat için dört şeye muhtaç, fakat an’ane-i müstemirre ile günde lâakal beş defa dine muhtaç olan şu fıtratı bozulmayan ve lehviyat-ı medeniye ile ihtiyacat-ı ruhiyesini unutmayan milletin hâcât-ı diniyesini meclis tatmin etmezse, bilmecburiye, mana-yı hilâfeti tamamen kabul ettiğiniz isme ve resme ve lâfza verecek ve o manayı idame etmek için kuvveti dahi verecek. Halbuki meclis elinde bulunmayan ve meclis tarikıyla olmayan öyle bir kuvvet, inşikak-ı asâya sebebiyet verecektir. İnşikak-ı asâ ise, “Allah’ın dinine ve Kur’ân’a hep birlikte sımsıkı sarılın.” [Âl-i İmran Sûresi: 103.] âyetine zıttır. Zaman cemaat zamanıdır. Cemaatin ruhu olan şahs-ı manevî daha metindir ve tenfiz-i ahkâm-ı şer’iyeye daha ziyade muktedirdir. Halife-i şahsî, ancak ona istinad ile vezaifini deruhde edebilir. Cemaatin ruhu olan şahs-ı manevî, eğer müstakim olsa, ziyade parlak ve kâmil olur. Eğer fena olsa, pek çok fena olur. Ferdin iyiliği de, fenalığı da mahduddur; cemaatin gayr-i mahduddur. Harice karşı kazandığınız iyiliği, dahildeki fenalıkla bozmayınız. 

Bilirsiniz ki, ebedî düşmanlarınız ve zıtlarınız ve hasımlarınız İslâmın şeairini tahrip ediyorlar. Öyle ise, zarurî vazifeniz, şeairi ihya ve muhafaza etmektir. Yoksa, şuursuz olarak şuurlu düşmana yardımdır. Şeairde tehavün, zaaf-ı milliyeti gösterir. Zaaf ise, düşmanı tevkif etmez, teşcî’ eder.

Hasbünallahü ve ni’me’l-vekîl. Ni’me’l-mevlâ ve ni’me’n-nasîr.

[Allah bize yeter; O ne güzel vekildir. (Âl-i İmran Sûresi: 173.) O ne güzel dost ve O ne güzel yardımcıdır. (Enfal Sûresi: 40.)]

B. S. N. Tarihçe-i Hayatı, s. 154

Lûgatçe:

an’ane-i müstemirre: Sürüp giden.

delâil: Deliller.

feraiz: Farzlar.

hukuk-u ibad: Kul hakkı.

hukukullah: Allah’ın hukuku.

inşikak-ı asâ: İhtilâf, ikilik; birliğin bozulması.

lâakal: En azından, hiç olmazsa.

lehviyat-ı medeniye: Medeniyetin ortaya çıkardığı gayr-i meşrû oyun ve eğlenceler.

sırr-ı tevatür: Bir sözün nesilden nesile, sözüne inanılır büyük bir topluluk tarafından nakledilmesinin sırrı.

sülûk: Bir yola girme, bir yol tutma.

şeair-i İslâmiye: İslâma ait işaretler, semboller.

tazammun: İçine alma.

tehavün: Önem vermeme.

tenfiz-i ahkâm-ı şer’iye: Dinî hükümlerin yerine getirilmesi.

teşcî: Cesaret verme, cesaretlendirme.

tevkif: Durdurma, durdurulma.