Bu durumda olan bir insan ölümle karşı karşıya gelmiştir, ancak o,” ah can” değil, ”ah! dâvâm “ demiştir. Herkes can derdine düşerken o zat, candan öte, canandan ileri bir sevdayı dile getirdi.

Her şeyiyle zamanın harikası olan Bediüzzaman, inandığı dâvâ uğrunda bir destan yazdı bu çağa ve gelecek nesillere. Gayriihtiyarî çıkan bu söz, muhteşem bir ruh tablosunu ve dâvâya adanmış, yüksek bir mefkûreyi gözler önüne seriyor. Hayatını Kur’ân hizmeti ve iman dâvâsına öylesine vermiştir ki, Dünyadan vazgeçtiği gibi , uhrevî makamlara dahi talip olmamıştır.

Kur’ân-ı Kerîm insanlar içinde bir kısım mü’minlerin, kendilerini Allah için feda ettiklerinden söz ederek onları övmektedir. Ayrıca Allah, kendisine başını feda edenleri, derecelerle yükselteceğini de beyan ediyor. Bu pencereden bakıldığında, Bediüzzaman herşeyiyle kendini Allah yolunda feda etmiştir. Dikkate şayan olan nokta ise sahabe şuurunu ve Nebi mirasını en yüksek noktada temsil etmesidir.

Onda en yüce seciyeler ve karakter zirvededir. Adeta peygamberî hasletleri taşımaktadır. Bu keyfiyet ancak seçilmişlere verilir. Bu öylesine kutsî bir yüktür ki taşımak için pek kuvvetli bir iman gerektirir. İmanın, ihlâsın ve yılmaz gayretin en mükemmel numunesidir o. Dünyada mübah olan ve tervic edilen evliliği dahî düşünemeyecek kadar hayatını hak dâvâsına vakfetmiştir.

Eserleriyle binler hikmeti bize arz eden bu zât, fedakârlık ve feragat ve irade abidesi olarak karşımızda durmaktadır. Benzerini yaşaması çok zor olsa da, paha biçilmez kıymette olan bu keyfiyet, bizlerin önünde Nur dâvâsı olarak bulunmaktadır. Bu yolda yürümek için can ve canan derdinden geçmemiz gerekir. Bizlerin yapacağı her türlü fedakârlık ve cehd onun safında, Peygamberimizin (asm) yanında durmamızı sağlayacaktır. Böylece bu sevda, Kur’ân dâvâsı olarak kıyamete kadar devam edecektir.

Hele ki iman ve Kur’ânın tehlikede olduğu bu zamanda ruhu şahlandırmaya aklı uyandırmaya, Bediüzzamanca yaşamaya çok ihtiyaç var. Selâm olsun Bediüzzamanı hayatına taşıyanlara...