Sadettin Çelik Ağabey; ömrünü Risale-i Nur hizmetinde geçirmiş, Adapazarı’nın önde gelen Risale-i Nur talebelerinden, Aziz Üstadımızın meslek ve meşrebine her zaman sâdık kalmış, bütün hayatı Kur’ân ve Kur’ân’ın hakiki tefsiri olan Risale-i Nur hizmetinde geçmiştir.
Onu mutlu eden tek bir zaman vardı, o da:; hizmet-ı Kur ‘ân’iye ile meşgul olduğu zaman… Asla zamanın boş geçmesine rıza göstermez, Risale-i Nur hizmeti ile meşgul olurdu. İhlâs ve sadâkatte örnek teşkil eden, güzel meziyetlere haiz bir Nur talebesiydi. ”Allah istikametten ayırmasın” duası onun sembolü idi.
Sadettin ağabey; 1980’lı yıllarda Diyarbakır’ın Silvan ilçesinde Kıdemli Başçavuş olarak görev yaptığı sırada mesai saatleri dışında, temelli attığı dershanenin inşaatı ile meşgul oluyordu. Sadettin Ağabey, emekli olunca Adapazarı’ ya yerleşmesine rağmen, her sene Haziran- Temmuz aylarında Silvan’a gelir, emek verdiği dershanede on-on beş gün kalırdı. Bizleri alıp çevre il ve ilçelere, hatta köylere kadar dost ziyaretine götürürdü, çok vefalıydı, Sadettin Ağabey…
Her gelişinde, çok sevdiği Üstadının köyüne (Nurs) mutlaka gider orada meftun olan Üstadın akrabalını ziyaret ederdi. O’ Kur’ân ve onun tefsiri olan Risale-i Nur’un aşığıydı. Yaptı sohbetlerde pek izahata girmez, sade ve ihlâsla dersini yapardı. Hâlîm’di; pek kızmazdı.
Silvan’a geldiğinde, mutlaka beni arardı: “Nerede kaldın, hemen atla gel” d erdi. Ben: “Emrin olur, komutanım” deyince, “Bırak, emiri memiri, hemen gel” diye ikaz ederdi.
Yine bir gün, Temmuz ayı, hava çok sıcak, telefon çaldı, baktım Sadettin Ağabey. Her zaman ki gibi “Nerede kaldın, hemen atla gel” komutunu verdi. Minibüsle Diyarbakır’dan, Silvan’a yolculuk yapıyordum. O Temmuz’un sıcaklığında esen rüzgâr gibi yüzümdeki teri kurutuyordu. O muhabbet, o sevgi Aşık’ın, Maşuk’una kavuşma anıydı….
Akşama yakın Silvan dershanesine vardığımda, Sadettin Ağabey kolları sıvamış, dershane temizliği ile meşgul bir hâlde gördüm. “Ağabey, buraya temizlik yapmaya mı geldin? Bırak bu işi yapanlar var,” dedim. Sadettin Ağabey, dershane temizliğinden, öğrenci hizmetinden zevk alıyordu, akşam sohbetine hazırlık yapmak için, avludaki bahçeyi temizledik, kilimleri serdik, Tertip ve temizliği çok severdi.
Akşam yemeği, namaz, derken ilçedeki dostlarla tatlı bir sohbetimiz geçti. Cemaat dağıldıktan sonra, havalar sıcak olduğu için avluda yatmamız gerekiyordu. Artık yatma saati gelmişti. “Sadettin Ağabey, yatalım, nasıl olsa biraz sonra bizi teheccüt namazına kaldıracaksın,” dedim.
Abdestimi tazelemek için dershane binasına girer girmez, nefesim kesildi, soluk almaz oldum. Kendimi Sadettin Ağabey’in yanına attım. Nefes alamıyordım. Haykırmak istiyordum, sesim çıkmıyordu. Sadettin Ağabey, bir komutan edâsı ile oradakilere emir verdi. “ hemen yere yatırın, sırtını ovalayın” dedi. Emir yerine getirildi, ben de derinden derine nefes almaya başladım. İkici bir komutla “Bir bardak ayran içirin” dedi. Ayranı içtikten sonra kendime geldim. “Oh hayat ne güzel” dedim. “Sadettin Ağabey, beni kurtaran Allah’tır. Sen de engin tecrübenle bir sebep oldun,” dedim. Sadettin Ağabey ertesi gün bana dedi ki: “Rüstem kardeş, ölseydin. Ailene karşı çok mahcup olacaktım.” Ben de dedim, “Ağabeyim, bu uğurda ölmek büyük bir şereftir. Dershannin tuvaletindeki ölümü; evimde, döşeğin üstündeki ölüme tercih ederim.” Zaman zaman bu hadiseyi Sadettin Ağbey ile paylaştığımızda, çok duygulanıyordu
Rahmetli Bekir İbiş Ağabeyi de bu arada Rahmetle anmak istiyorum. İnşaallah öbür dünyada onlarla bol bol görüşüp, konuşacağız.
Cenab-ı Allah her iki ağabeyimizin mekânlarını cennet-ı âlâ, kabirlerini pür nur yapsın. Âmin….