Halkı da; ya ağaların marabası ya da beyler ’in uşakları. Öte yandan çeşitli medeniyetlerin de beşikliğini yapmış bir belde. Geçmişte nüfus olarak kalabalık sayılabilecek kadar çok insan yaşarken, zamanla çok göç vermiş ve şimdilerde nerede ise Türkiye’nin en küçük şehirleri arasında. 

Biz Burdur’u bu yönü ile ele almıyoruz. Sadece, Üstadımız Bediüzzaman Said Nursî’nin Burdur’a sürgün edilişi ve dokuz ay kadar Burdur’da ikamet etmesinden bahsedeceğiz. 1982-83 yıllarında derlediğimiz bazı hatıraları paylaşmak istiyoruz. Bu hatıraları bizzat Üstadımızı gören canlı şahitlerden dinledik. Onların isimlerinden de bahsedip yad etmiş olacağız. Tabi ki onlar o zaman yaşlı idiler ve şimdi hepsi istirahat gâh-ı ebediyetlerine gittiler. Allah gani gani rahmet eylesin ve ruhları şad olsun.

Dinlediğimiz beyanlara göre, Üstadımız Burdur’a 1925 Mayıs ayı sonlarında gelip 1926 Mart ayında ayrılmıştır. Çünkü ilk gelişi kalabalık bir sürgün topluluğu içinde yağmur çamur ve soğuk bir zamanda, gidişi ise yoğun bir kar ve kış zamanında olduğu anlaşılıyor. Burdur’a Üstad Bediüzzamanla birlikte 400 kadar Vanlı eşraf da getirilir. Van’dan gelenlerin birçoğu zengindir fakat bir müddet sonra geçim sıkıntısına düşerler. Böylece bir kısmı değirmenlerde, bir kısmı da hamallık ve amelelikte çalışmaya başlarlar. 

Anlatılanlara göre o yıllar zorlu yıllar olmuştur. Her gün karakola gidip imza atma zorunluluğu vardır. Fakat arazide çalışmak zorunda olanlar en az 10 km yol gitmek ve akşamüstü de aynı yolu geri gelmek zahmeti ile karşı karşıya kalmışlardır. Öbür türlü arazide yatıp daha çok iş yapabileceklerdi. Ama Üstad hazretleri karakola imza vermek için (kendi deyimiyle isbat-ı vücuda) hiç gitmemiştir. Halk Bediüzzaman’a çok hürmet etmiş ve bu yüzden zamanın Burdur valisi oraya gelen Mareşal Fevzi Çakmak’a Said Nursî’yi şikâyet etmiştir.

Üstadımız Van’da olduğu gibi Burdur’da kaldığı sürede her Cuma kuşluk vakti Çay boyunda büyükçe bir bahçeye, çimenliğe oturuyor(sonradan o alana Ticaret lisesi yapılmıştır), halk da gelip karşısına halka şeklinde oturuyor. Üstadımız Cuma vaktine kadar gelenlere vaaz ve nasihat ediyor ve ezan okununca da karşı taraftaki Eskiyeni camisinde Cuma namazını eda ediyor. Başka camide Cuma kıldığını duymadık. Çünkü alim ve fazıl olan, ‘ Hatıp Hoca lakaplı’ bir zat o camide imamlık yapmaktadır. Hatta 1950 den sonra da Üstadımız Bayram ağabey ve Tahirî ağabeyle Burdur’u ziyaret ettiklerinde yine aynı camide Cuma namazı kılmışlardır ( Bayram ağabeyden dinlemiştim). 

1980 de Burdur’a gelince Üstada dayı diyen Vanlı Bir ihtiyar teyze vardı. Tahir ağabeyden dolayı damadı rahmetli kayın pederim o Hameyli teyzeye yardımcı oluyordu. Sonra o vazifeyi biz aldık ve ömrünün sonuna kadar sahip çıktık ve hatta mezarına da tevdi ettik. Allah rahmet eylesin. Üstadımıza ait olduğunu söylediği bir sarık vs. de bize tevarüs etmişti. Emanete sahip çıktık tabi ki. Sonra Üstadın bizde olan şahsi emanetlerini Isparta Bediüzzaman müzesine (Bayram ağabey zamanında) teslim ettik.

İnşallah yazımızın devamında, Üstadımızın Burdur hayatına dair toplamış olduğumuz hatıraları yazmaya devam edeceğiz. Allah yar ve yardımcımız olsun.