Ve her fert Allah’ın isimlerine ayinelik ediyor. Bizler, bize verilen kabiliyetleri, bizde hâkim olan Esma-i İlâhiye gölgesinde terbiye edip sümbüllenmesine çalışırız.. İstidad ve kabiliyetler terbiye edilmeli ve geliştirilmelidir. Bu doğrultuda çalışırken elbette rehberimiz Sünnet-i Seniyye olacak.

Üstadımız; “Birdenbire kalbeder; bir bedevi-i cahil, bir ârif-i münevver. Eğer mizan istersen: İslâm’dan evvel Ömer, İslâm’dan sonra Ömer… Birbiriyle kıyası: Bir çekirdek, bir seçer… Def’aten verdi semer, o nazar-ı Ahmedî, o himmet-i Peygamber…” diyerek Hz. Ömer (ra) hakkında mânâ-yı harfî’yi nazara veriyor. Ömer’i Hz. Ömer yapan İslâm’dır ve Hz. Peygamber’dir (asm). Üstadımızın; “Allah’ı ve Peygamberi düşünmeden yine onları sevebilir. Bu muhabbet, muhabbetullaha vesile değil, perde oluyor. Mânâ-yı harfî ile olsa, muhabbetullaha vesile olur, belki cilvesidir denilebilir” diye belirttiği hakikat gibi.

O halde Ömer; İslâm’ı İslâm yapmadı, İslâm Ömer’i Hz. Ömer (ra) yaptı. O halde; Ömer’den mana-yı ismî ile bahsetmek, Hz. Ömer’e muhabbete değil, daha çok İslâm’a ve Hz. Peygambere (asm) zarar vermeye vesile olur. Hal-i âlem buna şahittir. Eskiden beri vaizler; “Hz. Ömer gibi” dediler durdular, ama ikinci bir Ömer çıkmadığı gibi onları dinleyenler de Hz. Ömer (ra) gibi olamadılar. Zaten mümkün değildi. Sinek kartalı taklit edemezdi. Hâlbuki Hz. Ömer, her davranış ve konuşmasında, Hz. Peygamber (asm) gibi diye hareket ediyordu.

Üstadımız, Risale-i Nur’un hiçbir yerinde benim gibi yapın demiyor. “Ben de Risale-i Nur’un bir talebesiyim ve ben de sizin bir ders arkadaşınızım” diyerek nazarları hep Risale-i Nur’a çeviriyor. O halde; ben de, sen de ve herkes, nazarları şu ya da bu şahıslarla dağıtmadan Risale-i Nur’a ayine olmamız gerekir. Zübeyir Ağabey kendi yaptığı bir güzel hizmetten bahsederken; “Bir kardeşimiz böyle yapıyor” der ve kimin yaptığını söylemezmiş. Öyle ise; sen, ben, o, ne diye iki de bir şu ağabey böyle dedi, bu ağabey böyle yaptı deyip duruyoruz? Maksat iyi olabilir, ama sonucun da iyi olması gerekir. Dikkat lâzım.

İyi niyet yetmiyor, iyi akıbet de şart. Şeytan şimdi hem soldan hem de sağdan geliyor. Piyasa algı paketlerinden geçilmiyor. O yüzden çok, ama çok dikkatli olmak lâzım. Hem taklitçiliği netice veren hareketlerden uzak durmak gerekiyor. “Başkasının yürüyüşünü taklit ederken kendi yürüyüşünü de unuttu” darb-ı meseli gibi olmamalı. Ne çektiysek olduğu gibi gö- rünmemekten çektik. “Ya olduğun gibi görün, ya da göründüğün gibi ol” sözü durduk yerde söylenmese gerek.

Netice olarak Üstadımızın; “Bu hizmet-i Kur’âniyede bulunan kardeşlerinizi tenkit etmemek ve onların üstünde faziletfuruşluk nev’inden gıpta damarını tahrik etmemektir” diye belirttiği önemli hususu gözden uzak tutmamak gerekiyor. Biz şimdiye kadar, kendi kabiliyetleri ile kapasitesi kadar hizmet edenlerden zarar görmedik. Ne gördüysek, göründüğü gibi olmayanlardan gördük, ya da tersi. Hani deveye demişler, yolun yokuşunu mu seversin düzünü mü diye. Deve bile, düzü yok mu? Demiş ya, o cinsten. Neyse fazla uzatmayayım belki yanlış anlaşılır. Sürçü lisan ettik ise af ola.

Allah (cc), bütün mü’min ve Müslümanların imanlarını kurtarmak ve korumak için nazarlarını Risale-i Nur’a yönlendirsin. Zalimlere ve zulümlere fırsat vermeyip, masum ve mazlûmlara yardım etsin. İnşallah. Kahraman ordumuzu hayırlı harekâtlarında muzaffer eylesin ve her türlü fitne-fesat şerlerden muhafaza eylesin. Âmin.