Sen “ağaç” olmadın. Sen “hayvan” kalmadın. Sen “insan” oldun. Sen “Müslüman” oldun. Sen çok zaman “sıhhat” ve “afiyet” görüp yüksek bir derece-i nimet kazandın.1 Sen sana verilen bu derece yüksek nimetin bedelini ödedin mi? Ödemedin. Karşılığını vermeye kalksan bedelini ödeyebilir misin? Ödeyemezsin. Bu bir eksiklik, bir hastalık değil mi?

Aslında sen “sıhhat” ve “afiyet”e teşekkürünü etmediğin için diğer nimetlere de lâyık değilsin. Sen ki sû-i ihtiyarınla, özgürlüğünü kötüye kullanarak veya sû-i istimalinle “sıhhat” ve “afiyet”ini kendi elinden kaçırıyorsun. Bu senin bir zayıflığın ve hastalığın.

Elin yetişmediği için arzularına ulaşamayınca şikâyet ediyorsun, onlara yetişmek için sabırsızlık gösteriyorsun. Bu yetmiyormuş gibi “Aman, ne yaptım böyle başıma geldi?” diye söylenip duruyorsun. Bu şekildeki şikâyet ve söylenmelerinle seni terbiye eden Rabbini tenkit ediyorsun. Senin bu halin maddî hastalıktan daha tehlikeli. Senin bu vaziyetin daha musîbetli, daha elîm, daha sıkıntılı “manevî bir hastalık”tır. Sanki sen kırılmış elinle dövüşen birisisin. Böyle yapmaya devam ettikçe kendi hastalığını gittikçe arttırıyorsun. Bu, senin hastalığını arttıran bir hastalık değil mi?

Sen, seni her şey ile alâkadar eden muhabbetini, sevgini yerinde kullanmamakla manevî hastalıklara merkez oluyorsun. Kâinatı seviyorsun, dünyayı seviyorsun, ama onlar sana eyvallah etmiyor. Canlılarla ilgilisin, onları seviyorsun. Arabanın bir kediye çarpması senin kalbini kanatıyor. Bir yaprağın düşmesi senin kafana balyoz gibi inerek ölümü hatırlatıyor. Milletinin ve akrabalarından bir ferdinin şehadeti, vefatı seni dünyadan küstürüyor, ne oluyor diye düşünce sistemini sarsıyor. Özellikle kendine gelince onu ilahlık derecesinde kutsuyorsun, onun üzerinde tir tir titriyorsun.2 Hasta olunca onu kaybetmekten korkuyorsun. O nefsin sahibinden gaflet ettiğin için manevî hastalığın tavan yapıyor. Manevî hastalığın sebebiyle aklın, fikrin, kalbin, ruhun ve kalıbın huzursuz ve perişan oluyor. Hayatını taşınmaz ve çekilmez bir hale getiriyorsun.

Sen hastasın. Sen manevî yönden hastasın. Sen hakikati göremiyorsun. Sen manen hastasın. Sen kafanın içindeki hayalî bir noktada hayal dünyasında boğuluyorsun. Hayali, hakikat zannediyorsun. Senin hayalin seni bir noktada boğuyor. Gerçekteki bir noktayı düşün. Bir san’at eserindeki noktaya bak. Onun san’atçısını düşün. Dikkatle incele. O san’atçı nasıl o noktalara çeşitli şekiller verir, halden hale sokar, şekilden şekile çevirir. O noktalar, san’atçısına nasıl da boyun eğer, itaat eder, şekilden şekile girer. Her bir nokta san’atçısının isteğine itaat eder.

Sen de san’atçını tanı. Sen de ustana itaat et. Senin san’atkârının âlemin ve senin üzerindeki cilvelerini, tebeddüllerini, değişikliklerini anla ve fark et. İbadetinle yaratıcına itaat et. İtaatinle manevî hastalıklarını tedavi et.3

Kafanı tabiat bataklığından çıkar aklını şirkten temizle, kalbini inkârdan kurtar imanla doldur, kalıbını günahtan arındır ibadet ve itaatin ile ataletten, yeknesaklıktan, tekdüzelikten çıkar, malını da yaratıcının emirleri doğrultusunda kullan ki seni manen sağlıklı kılsın.

Sen ‘sen’ dememden gücenme, alınma, kızma. “Mü’min mü’minin aynasıdır.“ Ben sende kendi nefsimi görüyorum.

Ey sendeki ben, ey bendeki sen! Hastalığına merhem bul. Hastalığına nur bul. Seni tedavi edecek nur, Risale-i Nur’dur. Hastalığına o nur merhemini sür. Hastalığındaki sağlığı, sağlığındaki hastalığı anla! Hayatını ve manevî sağlığını gamdan, elemden, keder ve sıkıntılardan kurtar!..

Dipnotlar:

1- Nursî, Bediüzzaman Said. Lem’alar, s. 490. 2- Nursî, Bediüzzaman Said. Sözler, s. 576. 3- Nursî, Bediüzzaman Said. Lem’alar, s. 444.