Zamanla birlikte ömür dahi geçiyor ve tükeniyor. Peki, ömrümüzün tükendiğinin ne kadar farkındayız? Hâlbuki daha dün gibi yeni bir yıla girmiş, yeni yılın iyilikler ve güzelliklere vesile olmasını temenni etmiştik. Şimdi ise ilk ayın son günlerine girmiş bulunuyoruz. İçinizden “Vay be! Zaman nasıl da geçmiş böyle” dediğinizi duyar gibiyim.

Evet, zaman böyle bir şey işte. Zamanla birlikte, o çok sevdiğimiz, hiç bitmesin istediğimiz gençlik yılları da elimizden akıp gidiyor. Gençliğimiz dahi bizi dinlemeden hatta bize Allah’a ısmarladık demeden terk edip gidecek. Bu yüzden gaflete dalıp, gençliğimize güvenmeyeceğiz.

Gençlik dediğimiz yıllar nefis, his, heves gibi duyguların daha ağır bastığı dönemlerdir. Bu sebeple akıl ve kalp, çoğu kez nefis ve hissiyata mağlûp olabiliyor. Akıl ve kalbin mağlûbiyetinden dolayı da günaha, harama ve kötülüklere girebiliyoruz. Bu yüzden “Acaba ben de îman yok mu ki böyle günaha giriyorum?” diye vesvese ve şüphelere kapılmamalıyız. Çünkü nefis ve hissiyat, akıl ve kalbe hâkim olduğu esnada akıl ve kalp susarak devreden çıkmaktadırlar.

Gençliğimizi sabır ve sebatla, iffet ve istikamet dairesinde sarf etmeye gayret edeceğiz. Bu konuda Bediüzzaman Hazretleri (ra) “Gençlik hiç şüphe yok ki gidecek. Yaz güze ve kışa yer vermesi ve gündüz akşama ve geceye değişmesi kat’iyetinde, gençlik dahi ihtiyarlığa ve ölüme değişecek. Eğer o fânî ve geçici gençliğini iffetle hayrata -istikamet dairesinde- sarfetse, onunla ebedî, bâkî bir gençliği kazanacağını bütün semâvî fermanlar müjde veriyorlar.” diyerek biz gençlere önemli ikazlarda bulunuyor. Aklı başında olan her genç bu ikazlara kulak vermeli, gençliğin büyük bir ni’met olduğunu bilmeli ve asla gençliğe itimad etmemeliyiz.

Malûm, insanın fıtratında ebedî yaşama arzusu var. Bu sebeple hiç ölmeyecek gibi yaşıyor, bitmeyen hülyalara dalıyoruz. Ölüm gerçeğini görmezden geliyoruz. Ecel cellâdının, genç ihtiyar fark etmeden herkesin başını her an kesmek için gelebileceğini unutuyoruz. Bu yüzden “Daha yaşım genç. Hele şu üniversite bitsin. Hele şu askerlik de bir bitsin. Bir de iş bulayım” gibi bahaneler üreterek her dâim genç kalacağımızı zannetmeyelim. O çok güvendiğimiz gençlik bir bakmışız, uçup gitmiş. İşte o zaman çok geç olabilir ve iş işten geçmiş olur. Sakın ola nefsimize uyup, gençliğe aldanıp ibadetlerimizi ihmal etmeyelim. Su gibi akan zamanla birlikte gençliğimizi zâyi etmeyelim. İhtiyarlandığımız vakit, gençliğimizden ah vah çekerek şekva etmeyelim. Gençlik yıllarımızdaki bu ihmalkârlık yüzünden yaşlandığımız vakit yapacağımız ibadetlere de muvaffak olamayacağımızı bilelim.

Elhâsıl: Fânî olan gençliğimize güvenmeyelim. Gayet şirin ve güzel bir nimet-i İlâhîye ve tatlı ve kuvvetli bir vasıta-i hayrat olan gençliği kaybetmeden evvel aklımızı başımıza alalım. Gençlik ni’metine bir şükür olarak, o tatlı ni’meti iffette, istikamette sarf ederek ebedî bir gençlik kazanmaya çalışalım inşâallah.

Rabbim bizleri, gençliğine güvenmeyen, ölümü unutmayan, gençliğin fânî olduğunun farkında olan ve gençliğini iffet ve istikamet dairesinde sarf ederek Cenâb-ı Hakk’ın rızasını kazanıp, ebedî gençliği kazanan kullarından eylesin. Âmîn.