Kimse ne lüzumsuz ne de vazgeçilmez. 

İşi de öyle.

Müsbet anlamdaki her nefese bile ihtiyaç var. Onun için herkesin kendi işine kafa yorması bir vatan borcudur denilebilir.

Ne dersiniz?

Evet, mutlaka kişi için, aile için, ülke için tabiî ki öncelikler vardır. Ama o öncelikleri yaparken bile size düşenler vardır. Onun için kışlalarda, ‘Görevini en iyi yapan, vatanını en çok sevendir.’ diyorlar, doğru.

Bütün güzel ve müsbet işlerin hareketli bir mekanizmaya yansıdığını düşünseniz ya. Önünüzdeki tabloda milyarlarca irili ufaklı çarklar dönüyor.

Hangi müsbet işe, hangi sorumlu çalışana anlamsız diyebilirsiniz?

Bir savaşta bile herkese düşen farklı farklı görevler vardır. Kimse kimsenin işine karışmaz. Herkes bir koordine içerisinde işini yapar. Kimi tankın sürücüsüdür, o asker ‘ilerle’ diyen komutanı dinler; kimi koordinatları belirler; kimi topu ateşler, o asker, ‘ateş’ diyen komutanı dinler; kimi geri plandadır, yiyecek içeceği temin eder. Hepsi de birbiriyle uyumlu ortak komutayı gözetir.

Diğer meslek grupları için de durum aynıdır. Kamu hizmeti veren bütün kurum ve kuruluşlarda çalışanlar, kendilerinin mesleği ne ise ve hangi görev ve sorumlulukları üstlenmişlerse, o işlerini en güzel şekliyle yapmaları beklenmektedir. Ülke o zaman kalkınır.

Şartlar, durumlar ne olursa olsun herkesin görevinde olması ve üretimini yapıyor olması icap eder. Yani öğrencinin öğrenmeye; öğretmenin öğretmeye; soğuk demircinin demiri dövmeye; sebze ekenin ekimini yapmaya; hasadı gelmiş pamuğun toplanmaya; ziyaret edilecek hastanın ziyaret edilmeye; ameliyat olacak hastanın operasyona; sevgi gıdası olan çocukların ihmal edilmemeye; ölenlerin kabristana defne; doğanların bebek beşiklerinde sallanmaya; ayakkabıların boyanmaya, saçların tıraşa (acilen) ihtiyacı vardır.

Her insanın hayatta bir varlık sebebi vardır. Ama herkes için ortak sebepler, vatandır, bayraktır, dindir, namustur. İşte onların da yaşaması bütün mesleklerin yaşamasıyla mümkündür. Herkesin görevini en güzel şekilde yapması, vatanına, milletine en güzel hizmetidir.

Askerin cephedeki titizliği ve disiplini ne ise, öğretmenin kurduğu cümlelerdeki titizliği ve disiplini en az onun kadardır.

Komutanın askere emrinin gereği ve amacı ne ise, annenin, babanın çocuğuna olan emrinin de gereği ve amacı, en az onun kadardır.

Hani bir çivi bir nalı, bir nal bir atı, bir at bir süvariyi, bir süvari bir orduyu, bir ordu bir ülkeyi kurtarır var ya. 

İşte bu da öyle bir şey.

Şu an dersine çalışıyor olan öğrencinin masasında dikkatle ve titizlikle oturması ve kendisine verilen ödevi yapması, aynı zamanda bir vatan görevidir.

Annenin iyi bir anne olması; babanın güçlü kuvvetli bir baba olması; evlâdın hürmetli, başarılı bir evlât olması aynı zamanda bir vatan görevidir.

O zaman haydin bakalım herkes görevi başına!

Her an hedefte olan cephedeki askerler, polisler bizden görevimizi titizlikle yapmamızı bekliyorlar. Ülke, kocaman bir fabrikanın çarkları gibi işler. Küçücük bir dişlinin görevini yapmaması, bütün diğer büyük dişlileri ve çarkları da olumsuz etkileyecektir.

Dün bir çalışıyor isek, bu gün beş çalışmalıyız. Çünkü bu ülkenin ve bu ülke insanlarının buna ihtiyacı var.

Bir insandaki küçücük bir kıpırdanma bile, niyetine göre, samimiyetine göre koca bir ülkeyi ayağa kaldırabilir.

‘Kimin himmeti milleti ise, o tek başıyla bir millettir.’

Bu acil çağrı, sadece kendiniz için değil, bütün bir ülke için çağrıdır.

Bu ülke ve kahraman insanları bunu hak ediyor.