Vakıa şu ki, insan ne kadar gizlerse gizlesin hayatının bir döneminde, o gizlenen gerçek ortaya çıkar. Toprağa atılan tohum gibi, insanın özü mevsimi gelince görünür.

İnsanda hisler mi baskın, akıl mı anlaşılması güç değildir. Derler ya, ‘Bakmayın onun öyle kuzu kuzu durduğuna damarına dokunmaya görün.’ diye.

Aklı duygulara hakem yapmak ne güzel bir haldir. Yönetim hislerde mi, akıl da mı verilen kararda görünür. Kişi bir karar veriyor ve bu karar vicdanında yer bulmuyor ve hiç tereddüt etmeden, özür diliyor ve geri adım atıyor. Bu, aklın hisleri yönettiğinin alâmetidir.

Medreseden ayrılmaya karar veren kardeşe, “Sen değerli bir kardeşimizsin, senin ayrılmanı istemeyiz, burası her zaman senin için açık bir kapıdır. Ama takdir senin.’ deniyor ve ayrılırken de bir Nur dersle yapıyorlar.

İllaki bir haksız aramaya gerek yok. Kişi kendi içinde bir imtihandadır. 

Derste okunan cümleler ve bu kapı sana her zaman açıktır ifadeleri genci attığı adımı muhasebe etmeye sevk etmiş ve ayrıldıktan bir gün sonra ayrıldığı mekânına dönüp geliyor. Attığı adımı, verdiği kararı muhasebe edip yanlışsa, ‘yanlış’ deyip, o yanlışı gidermek için gereğini yapmak tam bir güçlü irade işidir.

Herkes kendi içini yoklasa o kadar çok bekleyen ve gün geçtikçe büyüyen özürler vardır ki. Bu vicdandan gizlenemez. Belki de o dilenmeyen özür, istenmeyen helâllik kişinin helâkine bile sebep olabilecektir. Allah muhafaza!

Özür dilememekte, helâllik isteyememekte güçlü bir enaniyet vardır.

Başka hiçbir şeyi dinlemeden, elini vicdanına koyup, içinden geçen sesi hayata geçirebilmek ne güzel bir irade. Bir insan için en önemli şey, vicdanını rahatlatabilmektir. Bunun da yolu, aklı duyguların üstünde tutmak, onu hakem yapmaktır. İçinize sinmeden, vicdanınızı sızlata sızlata atılan adımlar bir hayat boyu yaşanacak zaman dilimlerini azaba çevirecektir.

Hadis-i Şerifler, vicdanının sesine kulak vermeye dâvet ediyor ve gereğini istiyor. Yapabilene ne mutlu!