Burada anne baba ile birlikte, ‘iş göremez durumdaki, sakat bir iman kardeşi, ya da hastalıklı bir şahıs bulunan kişi’ ifadeleri, daha özel bir imtihana dikkat çekiyor ve gafil olunmamak ve kaybetmemek gerektiğine işaret ediliyor.

Âyet-i Kerime şöyle: “Anne babadan biri veya her ikisi senin yanında ihtiyarlık çağına erişecek olursa, onlara sakın “öf” bile deme, onları azarlama, onlara güzel söz söyle. Onlara merhamet ve tevazu kanadını ger ve de ki: “Ey Rabbim, nasıl onlar beni küçükken besleyip büyüttülerse, Sen de onlara öylece merhamet buyur.” Sizin içinizde olanı Rabbiniz hakkıyla bilir. Eğer siz salih kimseler olursanız, muhakkak ki o kendisine yönelenler için çok bağışlayıcıdır. (İsra Sûresi: 23-25.)

Evet, evlâtların bu dersi de sık sık okumak gerektiği açık. Bu imtihanı kaybetmek tehlikesi de var. Burada yaşlı anne babaya, ‘öf bile dememenin, azarlamamanın, onlara güzel söz söylemenin, onlara merhamet etmenin, tevazu kanadını germenin’ dersi verilmektedir.

Ayrıca onlar seni çocukken nasıl besleyip büyüttülerse sen de onlara öylece hizmet et, mesajları gayet açıktır. Tabiî bir de senin muhatap olduğun o insanlar (anneler) ayaklarının altına Cennet konacak kadar, Rabbimiz katında kıymetli ve saygınlardır. Yani kiminle muhatap olduğuna dikkat et!

Evinde böyle bir fırsata kavuşmuş, ama bu fırsatı değerlendirememiş olanlar ne acı bir manzara içindedirler. Hadiste geçen, “Ebeveyninden her ikisinin veya sadece birinin yaşlılığına ulaştığı halde Cennete giremeyenin, burnu yere sürtülsün.’ (Müslim) ifadesi, çok derin düşünmeyi gerektiriyor. Aman dikkat!

Bazen de, Allah’ın, bu rahmet hazinesini, musîbet dafiasını, bereket vesilesini oğlu, kızı açamıyor da; bir de bakmışsınız damadı, gelini, akrabası veya mü’min kardeşi bir ehl-i iman açabiliyor.

Rabbim, bizleri imtihanını kaybedenlerden eylemesin.