Tabiî biz de çocuklar oynarken çekirdek çıtlatırdık. O çekirdek çıtlatmak doğrusu hoşumuza giderdi. Yani kötü de bir şey değildi. 

Bir gün bizi de tanıyan vatandaşlardan birisi yanımıza geldi ve şu cümleleri kurdu: “Sizin şu halinize gerçekten ben şaşırmış vaziyetteyim. Oturmuş çekirdek çitliyorsunuz. Diyecek bir şey bulamıyorum.” deyip, biraz da gülümseyerek uzaklaşıp gitti.

Sonra bu vatandaşın cümleleri beni derinden düşündürdü. Vatandaş bize ne demek istemişti? Bizim kim olduğumuzu, mensubiyetimizi, meşguliyetimizi bilen birisi elbette bize rastgele cümle kurmazdı.

Çareyi yine Nurun satırlarında bulmuştuk. Bazı ilgiler sarhoşluk etkisi yapıyormuş. Bazı ilgiler bir kaçıştır, bir hastalıkmış. İnsanın iradesini elinden alan ilgiler varmış. Nurlar, bazı kaçışların birer menhus lezzet ihtiva ettiğinden bahsediyordu. 

İfade şöyle: “Nasıl ki sarhoşluk hakikî vazifelerden gelen elemleri ve ihtiyaçları sarhoşlukla muvakkaten unutturduğu cihetle menhus ve kısa bir zevk verir. Öyle de böyle fani boğuşmaları ve hadiseleri merakla takip etmek bir nevi sarhoşluktur ki, hakikî vazifelerden gelen ihtiyacat ve yapmamaktan gelen teellümatı muvakkaten unutturduğu için menhus bir zevk verir. Veya tehlikeli bir ye’se düşüp, “Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin.” (Zümer Sûresi, 53) olan şiddetli tehdid-i İlâhî tokadına mazhar olur, zalimlerin zulümlerine hasbi olarak manen iştirak eder; bilistihkak cezasını da dünyada, ahirette çeker.”

Şimdi anlıyorum ki, iki dünya saadetini ilgilendiren bir dâvâm var diyen birisinin parkta oturup saatlerce çekirdek çıtlatması olacak şey değil. Ya da otur saatlerce tv başında haber izle, program izle olacak şey değil. Demek nefis oralardan besleniyordu. 

Bir başkası için bu durum normal olabilir, ama büyük dâvâm var diyenler için bu nefsi meşguliyetler normal değildir. Herkes normalinin gereğini yapmalı. Himmeti millet olanlar, sadece kendi nefsini düşünemez. Yangında evlâdınız yanıyorsa seyirci olamazsınız. Bu şefkatin esasına zıttır.