İletişim çağın en önemli gereği olacak.

Yani iletişimin dinamiklerini bilen kazanacak.

Nerede kazanacak?

Her yerde.

İnsan, Rabbiyle de haddini hududunu bilen bir kulluk hali içerisinde iletişimde olacak, sair dünya meşguliyetleriyle de.

Ama önce iletişimin bir ciddi gereklilik olduğunu, onun da bir ilim olduğunu, kendine göre kural ve kaidelerinin olduğunu, usul ve esaslarının olduğunu kabul etmek gerekiyor. Yoksa olmaz.

‘Ben söyledim, bitti.’

‘Ben söyleyeceklerimi söyledim, o da beni duydu, mesele bitmiştir.’

Yok, yok; bunlar yok artık.

Artık, yeni şeyler var.

Ne gibi?

‘Ben böyle düşünüyorum, sen dersin?’ ‘Ne düşünsen, benim için de saygındır.’ ‘Düşüncelerine saygı duyuyorum.’ ‘Benim kanaatimi merak ediyorsan ifade edeyim.’ ‘Benim gibi düşünmeme hakkına sahipsin.’ ‘Senin bu konuyu daha orijinal ele alacağını ümit ediyorum.’ ‘Bendeki yansımalar bu, ya sizde nasıl?’ gibi onlarca değişik değişik ifade biçimleri.

‘Yap bakalım, göreceksin, benim dediğim noktaya nasıl geleceksin’ değil.

‘Sen zaten hep böylesin.’ değil. ‘Ben sana dememiş miydim?’ değil.

‘Ben bana düşenleri ifade ettim şimdi senin tercihleri izleyelim.’ gibi.

‘Ne çıksa ben saygılıyım’ gibi.

‘Şıklar ortada, hayat senin…’ 

‘Denemeye değer’, 

‘Ben her halükârda seninleyim.’ gibi.

Bütün bunları neden anlattım biliyor musunuz?

Paylaşayım:

Beyefendi baba, yürüyüşü bile baba! Ceket omuzunda. Kenarlarda içi boş kollar salınıyor. ‘Ben ne diyorsam o’ şeklinde bir hayat. Ve başlıyor kendini ifade etmeye. Aslında dert yanıyor. İçi sızlıyor. İçi kan ağlıyor. Ama serde babalık var ya, indiremiyor yelkenleri.

Ve, ‘Evden köşe bucak kaçmış çocuklar.’ Suçlanan çocuklar, gençler…

Oysa sonuç, sonuca tesir eden ortaklarındır. Ama sonucu fatura etme yetkisi sizde ise, kötü olan bu oluyor. İstediğiniz cümleyi kuruyor ve altına imzayı atıyorsunuz. Siz karar verdiniz ve siz uyguladınız.

Peki sonuç kimin? Yani siz karar verdiniz, uyguladınız, çıkan sonuç başkasına fatura ediliyor. 

Peki sizin kendi kendinize verdiğiniz karar ve uygulamalarınız ne oluyor?

Sonuca en ciddi tesiri yapan sizsiniz, ama suçlu çıkan başkası oluyor. Olur mu böyle?

Babanın genciyle bağı bitmiş. Evden çıkmış. Aynı şehirde ama uzak bir semtte bir ev tutmuş. Baba ile hiç görüşmek istemiyor. Anne ve kardeşlerle telefon üzerinden bir bağlantı sürdürüyor. Kötü olan da artık düşmanca hisler gelişmiş. Babanın isteğinin tam zıddında bir hayat hali ortaya çıkmış.

Baba evladının evine gidemiyor. Evladı babanın evine gelemiyor. Ne acı bir tablo.

İşte size, hem baba evlat arasındaki iletişime, hem de iman ve Kur’ân talebelerinin arasındaki insani ilişkilere tam bir çare olacak bir iletişim tarzı:

“Baba ne kadar haksız da olsa, oğul, onun rızasını tahsil etmeye mecburdur. Oğul da ne kadar serkeş de olsa, baba, şefkat-ı fıtriyesini ona karşı esirgemez ve esirgememeli. Değil böyle baba ve evlat ve mümtaz seciyeli ve Risale-i Nur’un baş şakirtleri, belki birbirinden çok uzak ve düşman da olsalar, Risale-i Nur’un hatırı için Risale-i Nur şakirtlerinin mabeynindeki tefani, birbirini tenkit etmemek, kusurunu affetmek düsturuyla bu iki kardeşim, dünyevi ve cüz i ve hissi şeyleri medar-ı münakaşa etmesinler. Pederlik ve veledliğin iktiza ettiği hürmet ve şefkatle beraber, Nur’un şakirtliği iktiza ettiği kusura bakmamak ve affetmek ve benim çok sevdiğim iki kardeşim, benim hatırım için, birbirini tenkit etmemek lazım geliyor.” (Emirdağ) Lahikası.