Rahmetli babam aslî mekâna, rahmet-i Rahman’a gittikten sonra şimdi güçlü bağımız anamız bulunuyor. Tabiî sonrasında da ağabeyler, ablalar ve sair akrabalar... Her birinin yeri farklı. Allah kimsenin eksikliğini vermesin.

Önceki hafta sonu şöyle bir memleket (Mersin-Bozyazı) turu yaptım. 80’li yaşlardaki anamla, en küçük oğlu olarak (50’li yaşlar) özel zamanlar geçiriyoruz. Yaşı ne olursa olsun insan anasının yanında çocuklaşıyor. 

Şimdilerde de bu saadeti Şanlıurfa’da bizim evimizde yaşıyoruz. Bu hakikaten çok özel bir durum. Yani anneniz sizin evinize geliyorsa ve orada mutlu ise bu tam bir saadet halidir. Elbette bu durum da, eşinizden, çocuklarınızdan, onların güzel ve incitmeyen hizmetlerinden geçiyor.

Emin olun, anne babanız sizin evinize gelmiyorsa, gelemiyorsa bu biraz durup düşünülmesi gereken bir durumdur. Bir muhasebe edilmesi gereken bir haldir. Ve de çözüm bulunması gereken bir meseledir.

Yaş ilerledikçe, hem Allah katında hem de sair insanlar nezdinde, anne babalar daha bir değerli hale geliyor. Sanırım asıl değerlilikleri, Rabbimizin onları yani beli bükülmüş ihtiyarları özel bir anlamda değerlendirmesinden kaynaklanıyordur.

Bir anları yok ki, ağızlarından duâ dökülmesin. Ben bu satırları yazarken bile ‘Gelinlerim iyi maşallah, torunlarım iyi maşallah, hepsi iyi. Allah hepsine tasa bun vermesin’ diyor kendi lisanıyla. 

Bu arada oğul ile gelin arasındaki ilişkilere de dikkatleri çekiyor. Ve diyor ki, ‘Oğlun sabah işe gider. Gelininle, torunlarınla evde başbaşa kalıyorsun. Bir kaş çatılsa orada yaşanır mı? Sevmeseler, sen de sevmesen orada vakit geçer mi?’ diyor anam. Ve ekliyor, ‘Allah hepsinden razı olsun.’

Anam’ı gözlemliyorum, yazımı yazarken yatsı namazını kıldı. Ardından bir yatsı kazası kıldı. Birlikte biraz Risale-i Nurlardan okuduk. Ardından da başladık eskilerden konuşmaya. Öyle konuşuyoruz ki, harika bir gezinti. Her bir cümlesinde derin dersler var.

Gerçekten huzur halindeyiz. Neşemizi bulduk neredeyse. On, on bir saatlik bir yolculuktan geldik, yol yordu. Ama emin olun Allah bu yaşlı anamı bizim için bu yolculuğa çıkarmış. Saadetimize saadet ilâve oldu. Bunu ev ahalisi hepimiz apaçık hissettik, hissediyoruz. Binler şükür.

Meleklerin odalarımızda adeta seslerini duyuyoruz. Onların varlığı asıl evlâtları için anlamlı ve güzel. Rabbimizin rahmetini onlarla bu evlere celbediyoruz. Sevap makinemiz evimizin köşesinde işliyor.

Yazı esnasında da yine konuşuyoruz anamla. ‘Allah ellere düşürmesin. Allah kimselere muhtaç etmesin. Allah zor imtihanlar vermesin hem bana hem çocuklarıma’ diye duâ ediyor. Kendisini de düşünüyor evlâtlarını da düşünüyor.

Yaş ilerledikçe duâ daha bir kendini gösteriyor. İlginç olan da kendinden ziyade çocuklarına, torunlarına, geçmişine duâlar gönderiyor. Adeta akrabaları için, çevresi için, insanlık için bir halaskâra dönüşüyor. Yani kendinden geçiyor, sair insanlar için (Allah’ın izni ile) bir kurtarıcı rolü üstlenmeye başlıyor.

Hani Bediüzzaman Hazretleri, evdeki yaşlılar için, anne babalar için rahmet hazinesi, musîbet dafiası, bereket vesilesi diyor ya, işte bu tesbitleri bu günlerde bir apaçık yaşıyoruz.

Asıl dikkat çekmek istediğim de, onların varlıkları kendilerinden ziyade evlâtları, torunları ve sair insanlar için bir özel anlamı olduğudur.

Onların bulundukları yerler, yaşadıkları mekânlar Rabbimizin nazar-ı dikkatinin celb edildiği mekânlar oluyor. Onların duâlar ile yakarışlar ile Rabbimize seslenişleri karşısında Rabbimizin özel ilgisinin olacağı bir müjde olarak karşımızda durmaktadır. 

Bu akıp giden hazineden istifade edememek, ne büyük bir mahrumiyettir. Ne derin bir kayıptır. Allah muhafaza. Rabbim bizleri anne babasının razı olduğu evlâtlardan eylesin inşallah. Onlara hakkıyla hizmet edebilmeyi, onları memnun edebilmeyi bizlere nasip eylesin.

Zaten adımız ‘pozitif insan’a çıkmıştı, şimdilerde daha bir içimiz içimize sığmıyor. Evimizin baş köşesinde bir ‘pozitif enerji kaynağı’mız var. Binler şükür. Duâ makinemiz habire işliyor... duâlar, duâlar, duâlar... Rabbim anne ve babalarımıza hayırlı uzun ömürler versin inşallah.