Fırsatlar sürekli değişiyor. O fırsatlar dün başkalarına sunulmuştu. Onlar da kendilerinin dışında kimseleri tanımıyorlardı, öyle ki kendi dışındakilere Allah’ın selâmını bile çok görüyor; kendilerini, liyakatli, seçkin, Allah’ın bu işler için özel seçtiği kulları olarak düşünüyorlardı. 

İnsan, zamanında vermediği selâma muhtaç hale geliyor. Kadere, kendine sıkıntı yaşatacak fetva verdiriyor, nefsine zulmediyor.

Şimdi aynı fırsatlar bir başkasında. Kâinat boşluk kaldırmayacağına göre, boşaltılan makamlarda bugün başkaları oturuyor. O başkaları da başka başka imtihanlar oluyorlar. Makam aynı, kazananlar ve kaybedenler değişiyor.

Kimsenin yaptığında, ettiğinde gözümüz yok. Biz, ‘yeni kaybedenler değil, yeni kazananlar.’ olsun diliyoruz.

Evet, her fırsat, (her makam, her yetki) bir imtihandır. Hem veren hem de verilen açısından. Ama orada oturan çoğu kez bilmez ki imtihandadır.

Özellikle de daha çok insanı ilgilendiren bir makamda oturuyor, daha çok insana etkisi dokunacak bir yetki kullanıyorsanız, durum daha da nazikleşiyor.

Bu fırsat iyiye de, kötüye de kullanılabilir. İmtihan olması bundandır.

Doğru. Fırsatı kaçırmamak lâzım. Ama bunu ne yönde kaçırmamak lâzım? Ne adına kullanmak lâzım? Bu fırsatı neye dönüştürmek lâzım?

Fırsatı yokken yanlış yapmayan insan; fırsat düştüğünde yanlışlara düşüyorsa, işte asıl kayıp budur. O zaman insan fırsatın da ‘hayırlısı’nı dilemeli.

Her fırsat yeni kazanmaklar ihtiva etmeyebilir. Herkesin hayatında imtihana tabi tutulacağı bir takım fırsatları mutlaka olacaktır. Meziyetleri ve zaafları görmenin başkaca bir yolu yok. Kalite belli eleklerden geçmeyi gerektiriyor.

Bu elek bir fırsat gibi duruyor, ama aslında bu bir kalite kontrolünden başka bir şey değil. Fırsat düşünce, düşünmek gerekir.

Fırsatı pozitife dönüştürmek, imtihanda olduğunu bilmekle olur.

Bir makama gelince, bir mevki kazanınca, bir yetki verilince daha önce düşünülmeyen, o zaman ihtiyaç da olmayan bir takım dinamikleri bir daha düşünmek gerekecektir. Çünkü daha önce olmayan bir şey, şimdi ona verilmiştir. Emaneti lâyık olana vermek, aslında o lâyık olanın o emaneti taşımasına yardımcı olmak demektir. 

Emaneti taşıyıp taşıyamayacağına kanaat getirmeden, liyakata bakmadan birilerine (oy vererek de olsa) yüklemek, aslında o yüklenen kişinin imtihanını bilerek zorlaştırmak anlamı taşır. Bu da ayrı bir zulümdür. Hem o emaneti yükleyen (reyiyle sebep olan) hem de yüklenen açısından…

Hasılı: Her fırsat bir imtihandır. Allah, kimseye kaybedeceği fırsatlar vermesin. Verirse de feraset ve basiretini de beraber versin. Kaybettirmesin. 

İşte Bediüzzaman’ı düşüremedikleri, avlayamadıkları ‘fırsatlar’ bunlar.

Her fırsat aynı zamanda oltada bir yemdir. Dün o yeme tamahkârlık edenler kaybettiler. Bugün de aynı yeme tamahkârlık etmek, feraset ve basiret sahiplerine yakışmaz. 

Avlananları göre göre yemlere meyletmek akıllıca değil.