Üniversite mezunu gencimiz Sadettin soruyor: “Ben yeni mezun oldum. Şimdi memlekete döneceğim. Risale–i Nur da okuyorum. 

Çevremdeki insanlar manevî anlamda beni destekleyecek durumda değiller. Üstelik köye gidiyorum. Tamamıyla gaflet saracak beni. Bazen Şaban Döğen Ağabeyin “Gençliğe Mesaj” adlı kitabından ve bizim gençlik serisi kitaplarından bölümler okuyorum. Ama bunlar okumada kalıyor. Tembelliğimi yenemiyorum. İçten günahlar beni çepeçevre sarıyor. Ne yapmalı sorusu ile dönüp dolaşırken yıkılacağımdan korkuyorum. Gazetede Mehmet Kutlular Ağabeyin otobiyografisi yayınlandı gençliğine dair. Böyle büyük ağabeyler Zübeyir Ağabey gibi insanların ellerinde pişmişler. Belki siz de birilerinin elinde piştiniz. Ne yapayım bilmiyorum. Kendimi çürüyor gibi hissediyorum. Kendimi imanî yönden geliştiremeyeceğim diye korkuyorum. Bu konuda size danışmak istedim.”

**

Üniversiteli gencimizin soruları ciddî. Ele alınacak çok boyutları var. Ama burada öncelik boşluğa düşmemek için bir meşguliyetin gerekliliğidir. Konunun gerilim yapmadan, ümitsizliğe düşmeden, acele etmeden düşünülmesi, alan uzmanları ile aile üyeleri ile konuşulması güzel olur.

İşin iyisi kötüsü olmaz. Bir yerlerden başlamak güzel olur. Varsa bir iş, bir gezi, manevî hizmetler, bir iki kitap bitirmek, ihtiyaçları varsa aileye yardım etmek vs. bir meşguliyet neden olmasın? Güzel bir meşguliyet ilâç gibidir. Kişinin işiyle ilgili bilmediği programları öğrenmesi, iş takipleri yapması anlamlı olur. ‘İş arayan değil, işin aradığı kişi olmak’ ne güzeldir. Hayatın her aşamasında çok çalışmak ve Allah’a duâ edip, güvenmek şarttır. O’nun kapıları boldur, vaktini bekliyordur.

Tabiî bu soruların dört yılın sonunda olması da düşündürücüdür.