Böylelerin hareketini muhatabın tavrı belirlemez. Hakarete bile uğrasalar tepki bellidir. Sormayın neden diye. Onlar, öyledir; onlar kendi tarzını yaşarlar.

Onlar, kimseden bir beklentiye girmezler. Beklediklerini, yaparlar; ‘Selâmün aleyküm, hoş geldiniz!’ demesi gereken, demediyse; onlar, nezaketlice, ‘Ve aleyküm selâm kardeşim.’ derler, gereği yapılır.

 Doğrusu, kimi emir vermeyi seviyor, kimi de gereğini yapmayı. Neden diye sormayın. Bu bir tercihtir, bir yapı meselesidir.

 Her gereğini bilen, gereğini yapamıyor. Gereğini bilmek ve yapmak ne güzeldir.

 Onlar, saat gibi işlerler; gürültü patırtı çıkarmazlar; sadece çalışırlar.

 Adam ailesiyle bir ağacın gölgesinde piknik yapacak, gölgede daha önce piknik yapanlar çöplerini olduğu gibi bırakmışlar. ‘Kim bırakmış bunları, terbiyesiz adamlar, medeniyet görmemişler’ gibi cümlelere girmeden, bir de bakmışsınız, az sonra ortamdaki çöpler toplanmış, poşete konmuş ve ortam piknik yapacak hale gelmiş. Ohh ne güzel! İşte gereği bu!

 Tabiî insanın keşke kirletilmese diyesi geliyor da vakıa bu değil.

‘Şunu şöyle yapın, bunu böyle yapın’ tarzı bir tavır değil, iş yapılabilecek bir şeyse, hemen gereğini yapıvermek en sıhhatlisi.

Dilin değil, elin konuşması her şeyde aranan bir durum. Kal (söz) değil, hal dili daha etkili.

Elin ayağın tutuyor, gözün görüyor, aklın eriyorsa gereği yapılır, biter; büyükler hep böyle yapmışlar.

‘Kavmin efendisi ona hizmet edendir.’ hakikati ne kadar da anlamlı.

‘Veren elin, alan elden üstünlüğü’ gibi, ‘Hizmet edenin de hizmet alandan daha bir faziletli’ olduğu medeniyetimizin bir gereği.

Öyle değil mi?