O çile, belâ, hapis, sürgün, hayat denen şeyleri hakir görür de ondan.

Peki nasıl hakir görür? O, belâ Veren’i bulur, O’na dayanır da ondan.

Allah, görev vereceğine, o görevi yapabileceği potansiyeli de veriyor.

Bir alt yapı oluşmadan, dâvâ adamı olunmuyor?

Bazıları daha küçük yaşlardan itibaren tahakküme, baskıya hatta yüksekçe ses tonuna bile tahammül edemiyor; kimi de, ezik yaşamaya daha dünden hazır.

Peki buradaki belirleyici etken nedir?

Kendine, varlığına, imkânlarına güvenen; ilmine, ameline, hitabetine güvenen, küçük bir aksaklık karşısında telâşa kapılıyor, endişe duyuyor.

Kendinin olmayan bir şeyler üzerinde, beklenti içinde olmak ne gariptir.

Ama kendini aciz, fakir, güçsüz, zayıf, bilgisiz, varlık iddiası olmayan, imkân iddiası olmayan, biliyorum iddiası olmayan bir noktada gören, yani sahip olduğu iddiasında olduklarını kendisinin değil, kendisine emanet edilmiş gören ve bütün zayıflıkların üstünde O’lana dayanan, bir aksaklıkta ümitsizlik olmaz.

Çünkü kişi kendisine düşeni yapmaktan öte bir şey yapmaz.

Yani bir şeyi yapan sen değilsen, neticelendiren sen değilsen, tesir veren sen değilsen; sen sadece cüz’î iradenle, kulluğun çerçevesindeki emirleri yerine getirmeye meylediyorsan, böyle bir insanın ümitsizliğe düşmesi diye bir kavram söz konusu olmaz. 

Bir iddiası olanın, o iddia olmadığında ümidi kırılır.

Allah’ın rahmetine itimat edenin başka ne iddiası olabilir.

İmanı olup ümidi olmamak, denizde olup suyu bilmemek gibidir.

Kul olanın, kulluktan başka bir iddiası yoktur.