Gülümsemek,

Güzel konuşmak,

Barışmak,

Ziyaret etmek,

Tokalaşmak,

Kucaklaşmak,

Çay ısmarlamak,

Yemek ısmarlamak,

Yardım etmek,

Yürümek,

Gelmeyene gitmek,

Sevmeyeni sevmek,

Kötülüğe iyilik etmek,

Çalışmak… pozitif davranışlardır.

Sevmek,

Sabretmek,

Ümit etmek… Pozitif duygulardır.    

Ama ne zaman biliyor musunuz?

Bütün bu güzel davranışları güzel bir niyetle yapınca, anlamlıdır.

Aynı davranışları, dünyevî bir menfaat için yaptığınızı düşünün.

 Amel, niyetle güzeldir.

Niyetin de ruhu, rızayı kazanmak olmalıdır.

İşte o zaman bütün bu yapılan amal-i saliha bir ibadet hükmüne geçer.

Kökler budur.

Amelinizde rıza-i İlâhî olmalı. O razı olsa ve kabul etse, hikmeti de iktiza etse, bütün dünya reddetse tesiri yok.

İnsanı izzet sahibi eden sır budur.

Kimsenin karşısında eğilmeden, dimdik bir şeref abidesi olarak durmak.

Böyle insan, bir başkasının da böyle olmasını temenni eder.

Kimseyi zillete düşürmez.

İzzetli insanların bulunduğu bir topluluğu düşünseniz ya.

Tam da Asr-ı Saadet.

Şerefin, izzetin, namusun, doğruluğun, dürüstlüğün, yardımlaşmanın, barışmanın, iletişimin zirvede olduğu bir dünya.

Kaş çatarak bile kimsenin kimseyi incitmediği bir âlem.

İşte dünya, bu saadetin açlığını yaşıyor.

Bütün açlıklar, kuraklıklar, yokluklar bu saadetin yokluğundandır.

Herkesin kendisine düşen adımıdır imtihanı.

Gece vakti sadece bir sokak lambasının yanması bile çok yerleri aydınlatacaktır. Diğer sokak lambasına ışığı ulaşacak kadar aydınlık yeterli olacaktır. Herkes ışığını yanık tutsa mesele bitmiştir.

İşte pozitif hayat böyle bir şeydir.

Bir yanık ışık, sönük nicelere bedeldir.

Bütün mesele, herkes en çok istediği şeyi, önce kendisi yaşasın bakalım.

Arkası gelecektir.