Demek istiyorum ki, şu an ne durumda iseniz işte o, Rabbimizin katına ulaşıyor ve o hal, o duruş, o vaziyet, o dile dökülmeyen cümleler birer duâya dönüşüyor. Her şey kayıtlarda yerini alıyor, kazanç ya da kayba dönüşüyor.

Hayalinizden geçen küçük bir cümle, bir tohum gibi, meyvedar olmaya yüz tutuyor. Bir de bakmışsınız, ummadığınız bir anda, hesabınızda olmayan insanlarla, düşündüğünüz gibi olmayan bir süreç içerisinde gelişmeler oluyor ve kader hükmünü icra ediyor. Güzel niyet, kerametvari neticeler vermeye başlıyor.

Pazar gurubu liseli gençlerimiz Kayseri’de bir okuma programına katıldılar ve döndüler. Doğrusu böyle durumlarda benim hemen dikkatimi çeken şey, programa katılan genç kardeşlerimizdeki değişikliklerdir. Bu değişiklikler aslında programın hayata etkisi olarak görülüyor.

Bu program etkisi ki, namazlara, okumalara, hal ve hareketlere hasılı her şeye temas ediyor. Programa katılan kardeşlerimizden aldığımız intibalar hakikaten çok güzeldi. Ruh hallerine hayran kaldık. Samimiyetin, sadâkatin, gönül hoşluğunun bu kadar etkili olduğunu kardeşlerimizin ilettikleri cümlelerde hissettik. Bilhassa Kayserili Nur Talebelerinin gençlere olan yaklaşımları, misafirperverlikleri, sıcaklıkları, ‘İşte Nur Talebeliği budur’ dedirten cinstendi.

Programın başında olan sayın Küçükçopur durumdan memnundu ve Çiçek kardeşim de, ‘Ekip, uyumluluk noktasında özel seçilmiş gibiydi.’ diyordu. Program bitip, herkes evlerine döndükten sonra mesajlar gelmeye başladı.

Öğrencilerden ilk mesaj kıymetli Muhammet Furkan Akbaş’tandı. Akbaş, mesajında, tatil bitmediği halde, ‘Bu hafta Risale-i Nur dersimiz olacak mı?’ diye soruyordu. Derslerin aranıyor olması önemliydi. Bu mesaj bir program etkisiydi.

Sonrasında, liseli Said Üner, ‘Derse gidecekseniz, yoldan geçerken beni de alır mısınız?’ mesajı iletiyordu. Bu ilk kez oluyordu. Tabiî biz de gelişmelerden mutlu oluyorduk.

Umumî derse katılıyoruz, bir bakıyorum, okuma programına katılan üç, dört kardeşimiz ders ortamındalar. Bu öyle tarifi güç bir mutluluk ki, ancak yaşıyor ve şükrediyorsunuz. Babalarla birlikte sohbet ortamına oğulları da katılıyordu. Durumdan babalar da memnun oluyor ve tebrik ediyorlardı.

Sonra programa katılıp, ders ortamına da ilk kez gelen Celal’le tanışıyor, kucaklaşıyoruz. İlk kez tanıştığınız ve görüştüğünüz bir liseli ile samimî bir görüşme oluyor, duygulanıyoruz. Bu, olsa olsa İlâhî bir ikram, bir inayet demekten kendinizi alamıyoruz.

Celal, ilk kez bir okuma programına katılmıştı. Yine ilk kez bir Nur sohbetine katılmış ve şimdi artık, ‘Her pazar ben de kuzenim Yusuf’la birlikte sohbetlere katılmak istiyorum.’ diyordu.

Okuma programı gazetemizde yazılarda ve haberde yer alınca, yaşadığımız şehirlerden, ülkemizin pek çok şehirlerinden, yurt dışındaki mesajlarla ulaşılan pek çok kardeşlerimizden duâlar, tebrikler geliyordu.

Ve bir güzel haber de, gazetede yayınlanan haberi paylaştığımız ve kendisi şevke gelen kıymetli komşumuz, epeydir ara verdiğimiz site derslerini, ‘Biz de tekrar derslere başlayalım inşaallah’ diyerek müjde veriyordu.

Bir okuma programı, durgun suya atılan bir taşın oluşturduğu yüzlerce dalgacıklar gibi, bir hayır dalgalanmasına vesile oluyordu. Binlerce şükür.

Programın, küçücük bir tohumun meyveli bir ağaca dönüşmesi gibi liseli gençlerimizin dünyasında bir mayalanmaya vesile olmasını temenni ediyor, duâlar ediyoruz, duâlar bekliyoruz.

Bediüzzaman, Nurun derslerinin, vicdan-ı umumiyi, Kur’ân’ın icazıyla ve geniş yaralarını Kur’ân’ın ve imanın ilâçları ile tedavi ettiğini ifade ediyor.

O vakit, az çok demeden, sonuç hesabı yapmadan, sırf lillah için, okuma programlarına devam diyoruz.

Nerede olursa olsun, Risale-i Nur’un okuma programlarının, nasiplilerini tebrikler ediyor, saadetler diliyoruz.

Rabbimizden bizleri de Nurun nasiplilerinden yapmasını diliyoruz.