Bu hayat başka ne için yaşanır ki! İnsan için uğrunda hayatını feda edebileceğin bir dâvânın varlığından daha muhteşem ne olabilir?

Mele-i â’lânın sakinlerinin gıpta ettikleri bir iman ve Kur’ân dâvâsının bir ferdi olmak, bir hizmetçisi olmak ne muhteşem bir duygudur! Cümleleri kurarken, kelime kelime içim sızlıyor. İlâhî inayetin anbean, nefes benefes yanı başımızda olduğunu bütün hücrelerime kadar hissediyorum.

Risale-i Nurların hiçbir cümlesinin, hiçbir kelimesinin öylesine olmadığına, bir İlâhî inayetle bu örgünün kurulduğuna, Resulullah’ın terbiyesinden geçtiğine itminan-ı kalp içindeyim.

Dolayısıyla Risale-i Nur ne diyorsa, onun ayniyle olacağına kat’i bir kanaat içerisindeyim. Yani Kur’ân’ın bu kıyamet asrındaki muazzam tefsiri olan Risale-i Nur, bu çağı, bu çağ insanlarını kıyamete kadar aydınlatacak ve insanları Kur’ân hakikatleriyle buluşturacaktır.

Yakın gelecekte, Risale-i Nurlardaki büyük müjdeler çerçevesinde devletlerin, büyük hükümetlerin, hatta kıt’aların, ‘Biz Kur’ân’a tabi oluyoruz. Birey, aile ve devlet hayatımızı Kur’ân’a göre planlıyoruz.’ diyecekleri günlerin hiç de uzak olmadığına inanıyorum.

Nurunu tamamlayacak olan Rabbimiz için, kişilere, imkânlara, maddî varlıklara ihtiyaç yoktur. Onların hepsi sebeptir. Rabbimiz ise, müsebbibü’l’esbaptır. O, ‘ol’ derse, her şey oluverir. O, sebepleri de halkeder.

Yeter ki biz, nasibimizi yitirmeyelim. İstikametimizi bozmayalım.

Programlar için gittiğimiz Erzurum’daki, Sivas’taki, Gaziantep’teki ve diğer pek çok illerimizdeki genç üniversitelilerin, Yeni Asya Gazetesi’ne sahip çıkmalarındaki ruhu çok önemsiyorum.

O üniversiteli gençler, yaşı kendilerinden büyük bazı ağabeylerine bile, ‘Ağabey, burası Yeni Asya... Burada meşveretle iş görülür. Burada şahıs değil, şahs-ı manevî hükmeder. Naşir-i efkârımız da Yeni Asya Gazetesi’dir. Burada Zübeyirî çizgi takip edilir’ diyerek, istikametin ne ile sağlandığına, birlik ve beraberlik içerisinde olunduğuna dikkatleri çekmişlerdir.

Şükür ki, her biri bir Zübeyir olan bir kuşak geliyor.

Uzun yıllar sonra, söylem değiştiren, eylem değiştiren babasına bir gencimiz, ‘Baba, bugüne kadar ki bana öğrettiğin pek çok hakikatlerin zıddına geçmiş vaziyettesin. Seni incitmek istemem, ama geldiğin noktanın da doğru olduğunu söyleyemeyeceğim’ dediğini ifade ediyor.

Yine bir ildeki genç kardeşimiz, şahs-ı maneviden ayrılan arkadaşlarının içinde kalmış. Hatta orada kendisini de meşveret üyesi yapmışlar. Bir gün faaliyetler yapılırken, bu faaliyetlerin ne adına yapıldığını sorgulamış kardeşimiz. İlgili kişilere, ‘Bizim şu an adımız nedir? Biz hangi cemaatiz?’ dediğinde, kendisine, ‘İsme ne gerek var. İşte dersler yapıyoruz, gidiyoruz geliyoruz’ dediklerinde, ‘Yani biz şimdi geçmişimizi mi inkâr ediyoruz? Bu güne kadar savunduklarımızı mı inkâr ediyoruz? Madem böyle bundan sonra beni defterinizden silin’ diyerek, şahs-ı maneviye dönüş yapmıştır.

Diyeceğim o ki, araştıran, inceleyen, aklını başkasının cebine koymayan bir genç nesil geliyor.

Başka bir cemaatin muhibbi arkadaşım, “Bu Yeni Asya cemaatinin kendi içinde bile fitneler çıkarılmaya çalışılıyor, ama bu cemaate diş geçiremiyorlar. Bu mütevazı toplulukta bir sır var” diyor. İşte bu inayet-i İlâhiyeden başka bir şey değildir. Haydin bakalım biraz daha dik yürüyün Yeni Asya topluluğu!

Yaptığınız işle, hizmetle, faaliyetle, kardeşlerinizle iftihar edin!

Meşrû meşveretle aldığınız her nefeste, meşrû meşvereti kendine hayat prensibi edinmiş Resulullah’ı (asm) yanı başınızda hissedin! Yolumuz açık olsun.

Duâmız, Zübeyir Ağabeyin duâsı gibi olsun. “Ya Rabbi, bizi bu hizmet-i imaniye ve Kur’âniyede büyüt, yürüt, çürüt!”.