Ne var ki, görevliler iki üç saatlik sınavda bir müddet sonra sıkılmaya başlıyorlar. Telefon yok, kitap yok, dergi yok yani zihin meşguliyeti sağlayacak bir faaliyet yok. Tabiî olmaması da anormal değil. İşin gereği bu.

Ama işte insan da bir müddet sonra sıkılmaya başlıyor. Pencereden dışarıyı izleyenler, hayal kuranlar, masa başında uyuklayanlar veya dikkatle sınavın gidişatını gözetenler de yok değil. 

Gerçek şu ki rutin, kaliteyi düşürüyor.

Aynı mekânda, aynı zaman; birileri için su gibi akıp giden bir nimet olurken, her bir saniyesi sonraki bütün hayatını etkileyecek altın değerinde kazançlara dönüşürken, diğer birileri için geçmek bilmeyen, her bir saniyesi azaba dönüşen bir güçlük oluyor. Böylece sıkıntının kaynağı anlaşılmış oluyor. Sınav sonrası öğrenci, ‘Hocam, hayatımın en muhteşem zaman dilimiydi, istediğim bölüme kavuşacağım.’ derken; sınav sonrası bir görevli, ‘Bir zaman dilimi ancak bu kadar insana azap verici olabilir.’ diyor.

Bu tesbit diğer bütün alanlar için de geçerlidir. Bir faaliyetin içinde olan ile o faaliyete seyirci olan arasında ne kadar da çok fark vardır. İnsanın bir amacı yoksa, o amaç uğruna bir çaba içinde değilse, o geçen zamanlar stresli zamanlara dönüşüyor. Kötü ki çatışmaların, kavgaların çoğu herhangi bir meşguliyeti olmayan, sürekli problem üreten insanlardan geliyor. Kötü hayat amacı bile, amaçsız hayatlardan daha kaliteli geçiyor.

Boşluğa düşmemek için zihnen ve bedenen faaliyet gerekiyor. Çünkü hayatın kendisi faaliyet ve harekettir. Faaliyetin olmadığı zamanlar ölüdür. Aynı zaman, aynı hayat şartları insan sayısınca farklı geri bildirim veriyor. Sıkılıyorsanız, bu yaşadıklarınızdan veya yaşamadıklarınızdandır.

Sıkılmadığınız zamanlardaki yaşadıklarınızla sıkıldığınız zamanlardaki yaşadıklarınız size neden sıkıldığınızın cevabını verecektir.